1ο ΕΔ-Γ΄ ΤΑΞΗ-ΥΓΕΙΑ&ΚΟΙΝΩΝΙΑ-Θέμα 3

1ο ΕΔ-Γ΄ ΤΑΞΗ-ΥΓΕΙΑ&ΚΟΙΝΩΝΙΑ-Θέμα 3

Θέμα 3 Στόχοι για μια βιώσιμη ανάπτυξη, παγκόσμια και προσωπική

3-0 Πηγές 

 Ηνωμένα Έθνη

https://unric.org/el/17-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%BF%CE%B9-%CE%B2%CE%B9%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%B7%CF%83-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%80%CF%84%CF%85%CE%BE%CE%B7%CF%83/#

 The Global Goals

https://www.youtube.com/c/TheGlobalGoals/videos

Αγωγή Υγείας - Βασικές Αρχές - Σχεδιασμός Προγράμματος της Ματίνας Στάππα-Μουρτζίνη (∆ιδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Πανεπιστηµίου Αθηνών, Οδοντίατρος, Πάρεδρος Αγωγής Υγείας Παιδαγωγικού Ινστιτούτου) https://repository-edulll.ekt.gr/edulll/bitstream/10795/136/3/136.pdf

 

Συμβίωση - Δραστηριότητες βιωματικής μάθησης στα ανθρώπινα δικαιώματα και στα δικαιώματα των προσφύγων © Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), Νοέμβριος 2014 

https://www.unhcr.org/gr/wp-content/uploads/sites/10/2019/07/Symbiosis_project_manual_final.pdf

 

Να είσαι Έλληνας πρόσφυγας στην Ελλάδα (εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Βουλής)

https://foundation.parliament.gr/VoulhFoundation/VoulhFoundationPortal/images/site_content/voulhFoundation/file/Ekpaideytika%20New/racism/0_4racism.pdf

 

Βιωματικές Δράσεις, Μαρία Δουκάκη, 15^ο Γυμνάσιο Περιστερίου, Σχ.Έτος 2015-16

https://taeikastikastinekpedeysi.blogspot.com/p/blog-page_1.html

3-1 Εισαγωγή

«Οι Στόχοι για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη είναι το μονοπάτι που μας οδηγεί σε έναν κόσμο δικαιότερο, ειρηνικό και ευημερούντα και σε έναν υγιή πλανήτη. Είναι επίσης μια πρόσκληση για αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο καθήκον από το να επενδύσουμε στην ευημερία των νέων.»

Αντόνιο Γκουτέρες, Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ

3-2 Μαθαίνουμε για..  Αυτομέριμνα/ Πολιτειότητα/ Πρωτοβουλία/ Οργανωτική Ικανότητα/      Επικοινωνία/ Συνεργασία/ Δημιουργικότητα/Υπευθυνότητα/ Παραγωγική Μάθηση μέσω των Τεχνών και της Δημιουργικότητας

Α) ΣΤΟΧΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

3-2Α-1 Οι 17 Στόχοι για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη (The Global Goals)

Διαμορφώθηκαν μέσα από τη συνεργασία και των 193 Κρατών Μελών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, είναι παγκόσμιοι στόχοι και ισχύουν μέχρι το 2030, ώστε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο:  για την εξάλειψη της φτώχειας, την προστασία του πλανήτη και την ευημερία όλων των ανθρώπων.

 

1.ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΦΤΩΧΕΙΑ

ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΕΛΟΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ, ΠΑΝΤΟΥ

2.ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΠΕΙΝΑ

ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΙΝΑ, ΠΕΤΥΧΑΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΒΕΛΤΙΩΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΗ ΒΙΩΣΙΜΗ ΓΕΩΡΓΙΑ

3.ΚΑΛΗ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΗΜΕΡΙΑ

ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΑΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΛΙΚΙΕΣ

4.ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ, ΙΣΟΤΙΜΗ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΠΡΟΑΓΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΓΙΑ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗ

5.ΙΣΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ

ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ

6.ΚΑΘΑΡΟ ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΗ

ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΒΙΩΣΙΜΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΥΓΙΕΙΝΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

7.ΦΤΗΝΗ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ

ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ, ΑΞΙΟΠΙΣΤΗ, ΒΙΩΣΙΜΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

8.ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

ΠΡΟΑΓΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΑΡΚΗ, ΒΙΩΣΙΜΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ ΟΙΚ ΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

9.ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ, ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΜΕΣ

ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΜΕ ΑΝΘΕΚΤΙΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ, ΠΡΟΑΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΜΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΝΘΑΡΡΥΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ

10.ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ

ΜΕΙΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΧΩΡΩΝ

11.ΒΙΩΣΙΜΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ, ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΕΣ ΒΙΩΣΙΜΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥΣ ΟΙΚΙΣΜΟΥΣ, ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ

12. ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΗ

ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΩΣΙΜΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

13.ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΙΜΑ

ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ ΤΗΣ

14. ΖΩΗ ΣΤΟ ΝΕΡΟ

ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΜΕ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΜΕ ΒΙΩΣΙΜΟ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥΣ ΩΚΕΑΝΟΥΣ, ΤΙΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΘΑΛΑΣΣΙΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

15.ΖΩΗ ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ

ΠΡΟΩΘΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΩΣΙΜΗ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΧΕΡΣΑΙΩΝ ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΔΑΣΩΝ, ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟΠΟΙΗΣΗ, ΑΝΑΣΤΡΕΦΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΙΟΠΟΙΚΙΛΟΤΗΤΑΣ

16.ΕΙΡΗΝΗ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΟΙ ΘΕΣΜΟΙ

ΠΡΟΑΓΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΙΡΗΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ, ΠΑΡΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ

17.ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ

ΕΝΙΣΧΥΟΥΜΕ ΤΑ ΜΕΣΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΝΕΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

3-2Α-2animation 3,00sec, The World's Largest Lesson

In 2015, world leaders agreed to 17 Global Goals (officially known as the Sustainable Development Goals or SDGs). These goals have the power to create a better world by 2030, by ending poverty, fighting inequality and addressing the urgency of climate change. Guided by the Goals, it is now up to all of us, governments, businesses, civil society and the general public to work together to build a better future for everyone.

https://www.youtube.com/watch?v=cBxN9E5f7pc

3-2Α-3animation 4,39sec, World's Largest Lesson Part 3

The World's Largest Lesson is back with a brand new theme and another fabulous animation from Aardman. Make sure you take part!

https://www.youtube.com/watch?v=ZdOQf0nOB6A

3-2Α-4video 2,58sec, We The People' for The Global Goals

You could be introducing a cast that include:  Aamir Khan, Ai WeiWei, A R Rahman, Ashton Kutcher, Bill and Melinda Gates, UNHCR supporter Cate Blanchett, UN Messenger of Peace Charlize Theron, Chiwetel Ejiofor, Chris Martin, Colin Firth, Daniel Craig, Djimon Hounsou, G.E.M., Gilberto Gil, Jennifer Lawrence, Jennifer Lopez, John Legend, Kate Winslet, Kid President, UN Messenger of Peace Lang Lang, UNDP Champion Michelle Yeoh, Malala Yousafzai, Matt Damon, Meryl Streep, Natalia Vodianova, One Direction, Pink, Her Majesty Queen Rania Al Abdullah of Jordan, Richard Branson, Robert Pattinson, Robert Redford, WFP Global Ambassador Against Hunger Sami Yusuf, Stephen Hawking, UN Messenger of Peace Stevie Wonder, Tanya Burr, and UNDP Goodwill Ambassador for China Zhou Xun - and many more.    

https://www.youtube.com/watch?v=RpqVmvMCmp0

3-2Α-5animation 5,52sec, The Sustainable Development Goals

In Video 1, CAFOD explains what the SDGs are and why they are transformational in the way the world fights extreme poverty, inequality, injustice and climate change. In Video 2: CAFOD explains what civil society groups can get involved and help make sure we get there.

https://www.youtube.com/watch?v=9-xdy1Jr2eg

Θα ήταν καλό το συγκεκριμένο video να το διδαχτούν στο πλαίσιο του μαθήματος των Αγγλικών.

3-2Α-6animation 1,24sec, Do you know all 17 SDGs

The Sustainable Development Goals (SDGs), are a universal call to action to end poverty, protect the planet and ensure that all people enjoy peace and prosperity.

https://www.youtube.com/watch?v=0XTBYMfZyrM&t=77s

3-2Α-7video clip hip hop 2,47sec, Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης

Οι "Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης: Για μια καλύτερη ζωή παντού στον κόσμο" είναι ένα βίντεο κλιπ  hip hop που δημιουργήθηκε από τους Flocabulary σε συνεργασία με το Τμήμα Εκπαίδευσης της Διεύθυνσης Δημόσιας Πληροφόρησης των Ηνωμένων Εθνών. Στόχος του είναι να διδάξει στους νέους σε όλο τον κόσμο τη σημασία των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης και πώς μπορούν να βοηθήσουν στην οικοδόμηση της ειρήνης.

https://www.youtube.com/watch?v=YIeYkJF_-yk&t=163s

3-2Α-8video 3,39sec, We the Goalkeepers

A generation of heroes driving progress to the #GlobalGoals… Don’t let them go unsung. Watch the ‘We The Goalkeepers’ for #Goalkeepers18

https://www.youtube.com/watch?v=l49ROkYG6GE

 

3-2Α-9 Το επιτραπέζιο παιχνίδι: «Έχουμε στόχους»

https://go-goals.org/el/

ΠΩΣ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ:

Υπάρχουν 63 σημεία στο επιτραπέζιο παιχνίδι. Οι παίκτες/τριες διαλέγουν ένα πιόνι και το τοποθετούν στην αρχή, ρίχνουν το ζάρι και προχωρούν τόσα τετράγωνα όσα και ο αριθμός που δείχνει το ζάρι.

Αν το ζάρι μας σταματήσει στην αρχή μιας σκάλας, σκαρφαλώνουμε κατευθείαν στην κορυφή.

Αν μας σταματήσει στην αρχή μιας νεροτσουλήθρας, τότε πέφτουμε στο τέλος της.

Αν σταματήσουμε σε τετράγωνο με έναν από τους Στόχους της Βιώσιμης Ανάπτυξης, τραβάμε την κάρτα με τον αντίστοιχο αριθμό. Ένας άλλος παίκτης/τρια θα πρέπει να διαβάσει την ερώτηση της κάρτας. Αν απαντήσουμε σωστά ξαναρίχνουμε το ζάρι μια ακόμη φορά και προχωράμε. Αν δεν απαντήσουμε σωστά, παίζει ο επόμενος/η.

Όποιος/α φτάσει πρώτος/η στο τετράγωνο «2030» είναι νικητής/νικήτρια του παιχνιδιού.

Όμως, όταν πλησιάζουμε το Τέρμα πρέπει να φέρουμε στο ζάρι ακριβώς τον αριθμό που θα μας οδηγήσει στο τετράγωνο «2030». Αν τύχει μεγαλύτερος αριθμός, θα πρέπει να μετακινηθούμε στο τετράγωνο «2030» και στη συνέχεια να οπισθοχωρήσουμε τόσα τετράγωνα όσα ο αριθμός που υπολείπεται.

 

Β) ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

3-2Β-1 «Νέο ναυάγιο προσφύγων ανοιχτά της Πύλου με εκατοντάδες πνιγμένους» 14-6-2023 (απόσπασμα)

https://tvxs.gr/news/ellada/nayagio-prosfygon-anoixta-tis-pyloy-toylaxiston-17-nekroi-se-ekseliksi-i-epixeirisi-dias?fbclid=IwAR3mp7pTieEcbUuRkhJO2i1jwzecD7EjrCSneIG3NKOK1fNNNTqSIG3A6nE

Nέα προσφυγική τραγωδία σημειώθηκε ανοιχτά της Πύλου μετά το ναυάγιο αλιευτικού σκάφους που είχε αποπλεύσει από τη Λιβύη με προορισμό την Ιταλία.

Σε 78 ανέρχονται οι νεκροί, σύμφωνα με ενημέρωση του Λιμενικού. Η επιχείρηση εντοπισμού και διάσωσης είναι σε πλήρη εξέλιξη κατά την οποία 104 ανθρωποι έχουν ανασυρθεί ζωντανοί, εκ των οποίων οι τέσσερις έχουν μεταφερθεί στο Γενικό Νοσοκομείο Μεσσηνίας. Οι μετανάστες κάνουν λόγο για 700 άτομα επάνω στο σκάφος, ωστόσο, οι λιμενικές Αρχές εκτιμούν πως πρόκειται για περίπου 500 άτομα. Οι ελληνικές αρχές ειδοποιήθηκαν από τις ιταλικές περίπου τις 02:30 τα ξημερώματα και τέθηκαν σε επιφυλακή τα νοσοκομεία της Τρίπολης, της Καλαμάτας, της Κυπαρισσίας και της Σπάρτης. Στο σημείο των ερευνών επιχειρούν δύο περιπολικά σκάφη ένα ναυαγοσωστικό του λιμενικού μία φρεγάτα του πολεμικού ναυτικού επτά παραπλέοντα πλοία ένα ελικόπτερο του πολεμικού ναυτικού και ένα μη επανδρωμένο αεροσκάφος.

Σε συνεχόμενες τηλεφωνικές κλήσεις του Θαλάμου Επιχειρήσεων προς το αλιευτικό σκάφος για την παροχή συνδρομής έλαβε αρνητική απάντηση.

Απογευματινές ώρες Φ/Γ (εμπορικό) πλοίο προσέγγισε το σκάφος και του παρείχε τροφο-εφόδια, ενώ οι αλλοδαποί αρνήθηκαν την παροχή οποιασδήποτε περαιτέρω συνδρομής.

Εν συνεχεία δεύτερο Φ/Γ πλοίο προσέγγισε το σκάφος για παροχή εφοδίων και συνδρομής αλλά οι αλλοδαποί αρνήθηκαν και τα εφόδια και την συνδρομή.

Βραδινές ώρες κατέφθασε το Π.Π.Λ.Σ. (λιμενικό) επιβεβαιώνοντας την ύπαρξη μεγάλου αριθμού μεταναστών στο εξωτερικό κατάστρωμα του Α/Κ σκάφους, αρνούμενοι όμως την οποιαδήποτε συνδρομή και δηλώνοντας την επιθυμία τους να συνεχίσουν τον πλου τους για Ιταλία. Το Π.Π.Λ.Σ. παρέμεινε πλησίον του πλοίου για την τυχόν συνδρομή του, το οποίο συνέχιζε την πορεία του.

Πρώτες πρωινές ώρες σήμερα το ανωτέρω αλιευτικό ανετράπη και εν τέλει βυθίστηκε και άμεσα ξεκίνησε ευρεία επιχείρηση έρευνας και διάσωσης με τη συμμετοχή του Παράκτιου Περιπολικού σκάφους Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ. και τριών (03) παραπλέοντων πλοίων, ενώ στην περιοχή έσπευσε και αεροπλάνο C-130 της Πολεμικής Αεροπορίας, καθώς και ακόμα τρία (03) παραπλέοντα πλοία. Επιπρόσθετα στην περιοχή των ερευνών επιχειρούν ένα Περιπολικό Σκάφος Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ., ένα Ναυαγοσωστικό σκάφος Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ., μία (01) Φρεγάτα του Πολεμικού Ναυτικού, ενώ έχει απογειωθεί και ένα ελικόπτερο SUPER PUMA της Πολεμικής Αεροπορίας.

Εξελίξεις θα αναφερθούν με νεότερο δελτίο τύπου.......

3-2Β-2 «Αλλιευμένα σπό τα social media» 15-6-2023

1. «Ζουν ανάμεσα μας. Είναι οι φίλες, οι φίλοι, οι συγγενείς, συνεργάτες, συμπολίτες. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Η απάντηση δεν είναι θυμός.

Ο ανθρωπισμός δεν διδάσκεται. Ο ρατσισμός δεν καταπολεμάται. Η αγάπη δεν εξαγοράζεται. Ο εγωισμός δεν κατανικάται. Η  ενσυναίσθηση δεν είναι μάθημα. Η παιδεία δεν είναι τάξη. Οι εξετάσεις δεν τελειώνουν. Το σχολείο συνεχίζεται. Η γνώση περιφέρεται. Ο χρόνος δεν ξαποσταίνει. Η ζωή είναι πολύτιμη. Ο ανθρωπισμός δεν είναι ιδεολογία. Η φύση δεν τιμωρεί. Ο θεός δεν επεμβαίνει. Η ευθύνη δεν έχει ένα πρόσωπο. Η μέρα δεν σβήνει στο σκοτάδι. Το φως δεν αρκεί για να φωτίσει, τις σκοτεινές πτυχές του κόσμου ετούτου.

Τα λόγια δεν φτάνουν. Οι λέξεις δεν τελειώνουν. Οι σκέψεις στερεύουν για λίγο, και μετά, ξέφρενες τρέχουν στο άπειρο. Δεν υπάρχει τέλος, ούτε αρχή. Μόνο αυτή η κρυφή στιγμή που θα δώσει το σημείο.

Η απάντηση μία, πολλές, ή σιγή. Η σιωπή. Η περισυλλογή. Η κραυγή. Η αγωνία. Το δάκρυ. Η στεναχώρια. Ξεκίνα. Ξανά. Ξανά. Ξανά.

Δεν υπάρχει η αγάπη πουθενά να τη βρεις, αν δεν τη κουβαλάς μέσα σου. Χωρίς ενδοιασμούς. Χωρίς όρους. Χωρίς συμβόλαια.

Μα δεν φτάνουν οι νόμοι του ανθρώπου να στηρίξουν τον Πύργο που έφτιαξε. Που καταρρέει και ξαναχτίζεται μόνος του. Που είναι λαμπρός στη Φαντασία. Πανίσχυρος στα βιβλία. Που?

Είναι μια Ιδέα.»

 

2. Η απίστευτη τραγωδία της Πύλου συγκλονίζει όλη την Ευρώπη. Δυστυχώς όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν στο ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια από τις μεγαλύτερες προσφυγικές και μεταναστευτικές τραγωδίες των τελευταίων ετών. Δυσκολεύεται κανείς να βρει τις λέξεις για να εκφράσει τον πόνο για τόσες ζωές που χάθηκαν τόσο άδικα.

Το ναυάγιο της Πύλου ήρθε με τον πλέον δραματικό τρόπο να υπενθυμίσει ότι το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με ευκολίες, κραυγές και δημαγωγία. Δεν υπάρχουν απλές λύσεις για ένα από τα πιο σύνθετα διεθνή ζητήματα.

Μας υπενθυμίζει όμως και κάτι άλλο, πιο σημαντικό. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν είναι νούμερα στις στατιστικές. Είναι άνθρωποι που χρήζουν σεβασμού, είναι ζωές που μετράνε όπως όλες οι άλλες ζωές. Γι’ αυτό, πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο για να μη ζήσουμε άλλη τέτοια τραγωδία. Δεν πρέπει να αφήσουμε να ναυαγήσει η ανθρωπιά μας.»

 

3. «Ούτε λαθραίοι, ούτε παράνομοι, ούτε παράτυποι, ούτε μετανάστες, ούτε αλλοδαποί, ούτε αλλόθρησκοι, ούτε ξένοι ήταν οι άνθρωποι που ανασύρονται νεκροί από τη θάλασσα. Ήταν άνθρωποι. Ήταν άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους στον αγώνα τους για ζωή. Κι αν δε νιώθουμε την ανθρώπινη τραγωδία, η τραγωδία της απανθρωπιάς θα είναι ανελέητη.»

3-2Β-3 «Το ναυάγιο προσφύγων ανοιχτά της Πύλου, της Μαίρης Λόρορ, 21-6-2023

(Ειδική Εισηγήτρια για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον ΟΗΕ) (αποσπάσματα)

https://tvxs.gr/news/ellada/eidiki-eisigitria-oie-gia-nayagio-stin-pylo-proion-politikon-apofaseon-i-katastrofi-lime?fbclid=IwAR0hTDfdDz-8fgzTWO6pYDW9TjEDDfT2nRlQfK9jGVBOxE71hHJSU8_GF7I

Είναι σαφές ότι αυτή η τραγωδία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Οι ελληνικές αρχές ειδοποιήθηκαν για τον κίνδυνο του σκάφους από την ομάδα ακτιβιστών Alarm Phone ώρες πριν ανατραπεί. Η Ελληνική Ακτοφυλακή βρισκόταν σε επαφή με τους επιβάτες του πλοίου και είχε υποχρέωση βάσει του διεθνούς δικαίου να επέμβει, δεδομένου του ξεκάθαρου συνωστισμού και του μη αξιόπλοου του πλοίου. Είναι σαφές ότι η καταστροφή ήταν προϊόν πολιτικών αποφάσεων. Ενώ η Ελλάδα και η Ευρωπαϊκή Ένωση, μεταξύ άλλων μέσω της Frontex, της Υπηρεσίας Συνοριακής και Ακτοφυλακής της, έχουν ρίξει την ευθύνη για την καταστροφή στους διακινητές ανθρώπων, δεν είναι αυτός ο λόγος που οι άνθρωποι επιλέγουν να ξεκινήσουν εξαιρετικά επικίνδυνες διαδρομές με την ελπίδα να φτάσουν στην ΕΕ.

Εφόσον δεν υπάρχουν ασφαλείς, νόμιμες και προσβάσιμες διαδρομές για τους ανθρώπους να ακολουθήσουν όταν προσπαθούν να ξεφύγουν από τις συγκρούσεις και τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής ή επιδιώκουν να επανενωθούν με τους αγαπημένους τους ή να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή, θα υπάρχει μια επιχείρηση για τους λαθρέμπορους. Μόνο τα κράτη μπορούν να ανοίξουν αυτές τις διαδρομές. Επιλέγουν να μην το κάνουν.

Είναι σαφές ότι η ΕΕ και τα κράτη μέλη της είναι διατεθειμένα να δεχτούν τους θανάτους ανθρώπων στα σύνορα της Ευρώπης. Αυτό δεν είναι το πρώτο ναυάγιο στην άκρη της ΕΕ. Τον Οκτώβριο του 2013, τουλάχιστον 400 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους όταν δύο πλοία βυθίστηκαν στα ανοικτά των ακτών της Λαμπεντούζα της Ιταλίας. Σε απάντηση, ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, José Manuel Barroso, δήλωσε ότι «πιστεύουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να δεχτεί ότι χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν στα σύνορά της».

Η ιταλική κυβέρνηση ξεκίνησε το Mare Nostrum, μια επιχείρηση έρευνας και διάσωσης που έσωσε περισσότερους από 150.000 ανθρώπους, αλλά τερματίστηκε μετά από μόλις ένα χρόνο. Από τότε, περισσότεροι από 24.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να διασχίσουν τη Μεσόγειο, 18.380 κατά μήκος της Κεντρικής διαδρομής της.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η ικανότητα έρευνας και διάσωσης της ΕΕ έχει μειωθεί και η αλληλεγγύη, μεταξύ άλλων μέσω της έρευνας και διάσωσης πολιτών, έχει κατασταλεί. Ενώ οι λεγόμενοι λαθρέμποροι διώκονται, δεν υπάρχει λογοδοσία για αυτές τις μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αυτά δεν είναι ατυχήματα. Παράλληλα με τις συστηματικές επαναπροωθήσεις, είναι εγκλήματα που διαπράττονται ατιμώρητα.

Σε ολόκληρη την ΕΕ και στα σύνορά της, οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αρνούνται να δεχτούν αυτή την κατάσταση αναλαμβάνουν εδώ και χρόνια δράση ως ένδειξη αλληλεγγύης προς τους μετανάστες, τους πρόσφυγες και τους αιτούντες άσυλο. Το έργο τους σώζει ζωές και προστατεύει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αλλά καταπιέζεται, υπονομεύεται και εμποδίζεται από τα κράτη, ενώ οι ίδιοι ποινικοποιούνται, σπιλώνονται και απειλούνται. Αυτό συμβαίνει γιατί η ΕΕ αντιμετωπίζει το ζήτημα της μετανάστευσης και της διεθνούς προστασίας σαν κάτι που σχετίζεται με την ασφάλεια και τον έλεγχο, με ελάχιστο ή και καθόλου χώρο για τα ανθρώπινα δικαιώματα.....

 

3-2Β-4 «Οι πρόσφυγες μέσα από τις φωτογραφίες του Γιάννη Μπεχράκη»

(φωτορεπόρτερ του ειδησεογραφικού πρακτορείου Reuters στην Ελλάδα)

https://www.newsit.gr/kosmos/giannis-mpexrakis/2730139/

https://www.theguardian.com/artanddesign/ng-interactive/2015/dec/21/photographer-of-the-year-2015-yannis-behrakis

Ο Μπεχράκης, που με τα φωτορεπορτάζ του κάλυψε πολέμους σε διάφορα μέρη του κόσμου, την μεταναστευτική και προσφυγική κρίση, καθώς και μεγάλα πολιτικά και αθλητικά γεγονότα, έχει βραβευτεί πολλές φορές στην Ελλάδα και το εξωτερικό (βραβείο Πούλιτζερ 2016).

Γιάννης Μπεχράκης (1960-2019, γεν. Αθήνα)

«Φωτογραφίζω τον πόνο και τη βία αλλά και την ελπίδα. Γιατί πάντα μέσα από αυτές τις φωτογραφίες και από αυτά τα θέματα που κάνω δεν πεθαίνει ποτέ η ελπίδα. Πάντα υπάρχει κάποιος άνθρωπος ο οποίος βοηθάει, προσπαθεί, θυσιάζεται και αυτό κρατάει την ελπίδα ζωντανή».

«Η αποστολή μου είναι να σας αφηγηθώ την ιστορία, ώστε εσείς να αποφασίσετε τι θέλετε να κάνετε. Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει: δεν γνώριζα.»

 

3-2Β-4-1slideshow 6,59sec, Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα αποχαιρετούν τον Μπεχράκη

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα αποχαιρετούν τον σπουδαίο Γιάννη Μπεχράκη. Έναν από τους κορυφαίους φωτορεπόρτερ στον κόσμο, μα πάνω από όλα, έναν σπουδαίο άνθρωπο που έβρισκε την ελπίδα ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Ο Γιάννης Μπεχράκης και οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα συνεργάστηκαν το 2016 στην έκθεση φωτογραφίας «People on the Move» στον Αερολιμένα Αθηνών. Αντίο, Γιάννη! Σε ευχαριστούμε για όλα. Αθήνα, Μάρτιος 2019.

https://www.youtube.com/watch?v=8K9e39PGKP4&t=36s&ab_channel=msfgreece

 

Ο Γιάννης Μπεχράκης έχει μιλήσει για την παρακάτω φωτογραφία του: «Υπήρξαν πάρα πολλές στιγμές που με συγκίνησαν, που με έκαναν να αισθανθώ κομμάτι του όλου πράγματος. Διότι υπάρχει επίσης κάτι άλλο που δεν ξεχνώ ποτέ: Εγώ, όπως και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι, έχω μέσα μου αίμα προσφυγικό. Η γιαγιά μου ήταν πρόσφυγας από τη Σμύρνη και μου διηγούνταν τι είχε ζήσει η οικογένειά της. Οπότε καταλαβαίνω πολύ καλά τι περνούν σήμερα οι πρόσφυγες.

Μια τέτοια στιγμή, λοιπόν, ήταν στην Ειδομένη τον χειμώνα του 2015, όταν είδα αυτόν τον πατέρα που κουβαλούσε μέσα στη βροχή, για πολλά χιλιόμετρα, την κόρη του. Φορούσε μια αυτοσχέδια κάπα από σκουπιδοσακούλες για να προστατεύεται από τη βροχή. Και κάποια στιγμή, πηγαίνοντας προς αυτό που πίστευε ότι ήταν η ελευθερία και η λύτρωση, έσφιξε την κόρη του δυνατά στην αγκαλιά του και τη φίλησε. Όταν τον είδα να περπατά στη μέση του δρόμου έτσι με μια δύναμη και μια αγάπη, μου φάνηκε τεράστιος, σαν σούπερ ήρωας.

Κι επειδή έχω κι εγώ μια κόρη στην ηλικία της δικής του, η σκηνή αυτή με συγκλόνισε. Λέω μάλιστα πολλές φορές χαριτολογώντας ότι με αυτή τη φωτογραφία απέδειξα ότι οι σούπερ ήρωες δεν υπάρχουν μόνο στη φαντασία μας. Υπάρχουν και στη ζωή. Μπορεί να είναι ένας απλός άνθρωπος χωρίς μόρφωση, ένας φτωχός, ένας ζητιάνος, κάποιος που δεν του δίνεις ενδεχομένως καμία σημασία. Έρχεται όμως μια στιγμή που αυτός ο άνθρωπος θα κάνει μια πράξη τόσο δυνατή, που θα σε αφήσει άναυδο με την ομορφιά της.»

Πατέρας περπατάει στη βροχή κρατώντας την κόρη του,  Ειδομένη, χειμώνας του 2015 

Συλλογή 25 φωτογραφιών του Μπεχράκη για τους πρόσφυγες

 

3-2Β-5 «Να είσαι Έλληνας πρόσφυγας στην Ελλάδα»  (Εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Βουλής)

3-2Β-5-1τραγούδι 3,04sec, Προσφυγιά, Χειμερινοί Κολυμβητές

Προσφυγιά Στίχοι & Μουσική: Αργύρης Μπακιρτζής

Η προσφυγιά είναι καημός, βρε αμάν, αμάν, αμάν

και τους χωράει όλους

τους πόνους και τα βάσανα, τα πιο πικρά φαρμάκια

Και της αγάπης ο καημός, βρε αμάν, αμάν, αμάν

κι αυτός μπορεί να υγιάνει

μα ο καημός της προσφυγιάς μαζί μου θα πεθάνει

https://www.youtube.com/watch?v=ypCNchL72CM&ab_channel=%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B7%CE%B3%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82

Οι πρόσφυγες του 1922

Από την περίοδο της Επανάστασης του 1821 υπήρξαν μετακινήσεις  προσφύγων στον ελλαδικό χώρο, από τουρκοκρατούμενες περιοχές προς περιοχές που είχαν απελευθερωθεί. Επίσης σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα υπήρξαν προσφυγικά ρεύματα προς το ελληνικό κράτος.

Όμως τις δεκαετίες του 1910 και του 1920 ο αριθμός των προσφύγων που κατέφυγαν στην Ελλάδα ήταν πολύ μεγάλος και δυσανάλογος προς τον πληθυσμό που κατοικούσε μέχρι τότε στην ελληνική επικράτεια. Παράλληλα, την ίδια περίοδο αναχώρησαν από την Ελλάδα πολλοί κάτοικοί της που ανήκαν σε διαφορετικές εθνοτικές ή θρησκευτικές ομάδες.

Το μεγαλύτερο προσφυγικό κύμα, περίπου 1.200.000 άτομα, προέκυψε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Οι πρόσφυγες έφτασαν στην Ελλάδα σε τραγική κατάσταση. Οι περισσότεροι είχαν εγκαταλείψει βιαστικά τα σπίτια τους φέρνοντας μαζί τους ελάχιστα πράγματα.

Η πρώτη επαφή ενός μεγάλου μέρους προσφύγων με τη μητέρα-πατρίδα ήταν ο στρατωνισμός τους κάτω από άθλιες συνθήκες στα λοιμοκαθαρτήρια στο Κερατσίνι του Πειραιά και στο Καράμπουρνου της Θεσσαλονίκης.

Οι αρρώστιες και ο ψυχικός τραυματισμός κατέβαλαν τους ταλαιπωρημένους, υποσιτισμένους και υποτυπωδώς στεγασμένους πρόσφυγες. Η θνησιμότητα των προσφύγων κατά τους πρώτους μήνες, ήταν πολύ αυξημένη, με το 20% να πεθάνουν τον πρώτο χρόνο από την άφιξή τους στην Ελλάδα.

Οι πρώτες πιεστικές ανάγκες των προσφύγων (διατροφή, στέγαση, ιατρική περίθαλψη) αντιμετωπίστηκαν στοιχειωδώς από το κράτος, ιδιώτες και ξένες φιλανθρωπικές οργανώσεις. Για την προσωρινή στέγασή τους χρησιμοποιήθηκαν σκηνές και ξύλινες παράγκες, καθώς και κάθε είδους πρόχειρες κατασκευές και διαθέσιμοι στεγασμένοι χώροι, όπως δημόσια κτίρια, στρατώνες, θέατρα, αποθήκες, εγκαταλελειμμένα κτίσματα.

Η Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων, υπό διεθνή έλεγχο, έδωσε βάρος στην εγκατάστασή τους σε αγροτικές περιοχές της Μακεδονίας και Θράκης, στοχεύοντας και στον εποικισμό των παραμεθόριων αυτών περιοχών. Με την αστική εγκατάσταση ασχολήθηκε το κράτος, οικοδομώντας των πρώτους συνοικισμούς γύρω από τις πόλεις, χωρίς έργα υποδομής και κοινής ωφέλειας. Πολλές οικογένειες προσφύγων, που δεν κατάφεραν να υπαχθούν σε αυτή την κρατική μέριμνα, έζησαν για πολλά χρόνια σε παραγκουπόλεις, γύρω από αυτούς τους προσφυγικούς συνοικισμούς.

Αυτή η «ελλιπής» αποκατάσταση των προσφύγων μπορεί να έγινε γρήγορα και να κάλυψε τους περισσότερους, όμως η αφομοίωσή τους στον νέο τόπο έγινε με αργούς ρυθμούς. Οι πρόσφυγες, με το άγχος πρώτα της επιβίωσης και στη συνέχεια της βελτίωσης της ζωής τους, εξέφραζαν συχνά παράπονα για την αντιμετώπιση που είχαν από το κράτος αλλά και από τους γηγενείς Έλληνες. Οι ντόπιοι αναφέρονταν συχνά επικριτικά στο ήθος των προσφύγων, στη ροπή τους για διασκέδαση και στην κοσμοπολίτικη συμπεριφορά τους. Οι πρόσφυγες από τη μεριά τους μιλούσαν για το χαμηλό μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο των ντόπιων. Η αντίθεση μεταξύ τους εκφράστηκε με τον ανταγωνισμό στην ιδιοποίηση της γης και στην αγορά εργασίας. Οι πρόσφυγες, ενταγμένοι στο κόμμα των Φιλελευθέρων, δέχονταν την επίθεση των πολιτευτών του Λαϊκού κόμματος και ο αντιβενιζελικός τύπος καλλιεργούσε το μίσος εναντίον τους.

Ο όρος «πρόσφυγας» θα πάρει υποτιμητική σημασία, στην κοινή συνείδηση και για πολλά χρόνια, ενώ η διάσταση μεταξύ προσφύγων και γηγενών θα αμβλυνθεί κατά τη δεκαετία του 1940, εξαιτίας του πολέμου.

 3-2Β-6 «100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή» της Μαρίας Μουρελάτου, 7-2-2022

https://www.in.gr/2022/02/07/life/stories/features/100-xronia-apo-ti-mikrasiatiki-katastrofi-ki-esteil-emas-stin-prosfygia-stou-kosmou-tin-orfania/

Η επέτειος των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή επαναφέρει το τραυματικό αποτύπωμα που άφησε ο ξεριζωμός εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων οι οποίοι αναγκάστηκαν σε μια στιγμή ν’αφήσουν τη γενέθλια γη και να εγκατασταθούν στη νέα τους πατρίδα.

1. Η κα Παρέσσα Ορφανίδου, γεννημένη το 1915 στον Πόντο, πρόσφυγας πρώτης γενιάς, αναβιώνει σήμερα, λίγο πριν κλείσει τα 107, μνήμες από την ιδιαίτερη πατρίδα της, ένα χωριό της Τραπεζούντας και μας εξιστορεί: «Το δικό μας το μέρος ήταν πλούσιο. Το έλεγαν Μετέμ γιατί έβγαινε από εκεί χρυσός. Ο πατέρας μου είχε βγει αντάρτης στα βουνά του Πόντου, οι Τούρκοι τον έπιασαν και τον σκοτώσανε. Εμείς ξεκινήσαμε για Ελλάδα με τη μάνα μου με την ανταλλαγή πληθυσμών. Όταν μας πέταξαν από τα σπίτια μας, προχωρούσαμε στον δρόμο και μου έλεγαν οι δικοί μου «περπάτα γρήγορα, περπάτα». Φύγαμε μόνο με τη ζωή μας. Στη Θεσσαλονίκη φτάσαμε με τα τρένα. «Στας Σέρρας να καθίσετε, είναι πλούσιο μέρος» μας φώναζαν. Αλλοι πήγαν Αθήνα, μα τότε είχε πολλά κουνούπια και όλοι φοβούνταν την αρρώστια, την ελονοσία. Γι’ αυτό εμείς ήρθαμε στο βουνό. Δεν ήθελαν οι δικοί μου τα κουνούπια και διάλεξαν μέρος ορεινό».

Πριν φτάσουν με τη μάνα της και τα τρία της αδέλφια στον τελικό τόπο εγκατάστασής τους, χρειάστηκε να περάσουν στη Θεσσαλονίκη από την επώδυνη διαδικασία της απολύμανσης και στη συνέχεια της καραντίνας, μένοντας για εβδομάδες νηστικοί, ρακένδυτοι και εξαντλημένοι.

«Με τον καταμερισμό στα άδεια χωριά της Μακεδονίας, εμείς βρεθήκαμε στη Σκοπιά Σερρών. Εκεί χτίσαμε ένα από τα πρώτα σπίτια του χωριού. Πολλή φτώχεια. Τα χωράφια ήταν λίγα, δεν έφταναν να ζήσει ο κόσμος. Όμως, εκείνο το χωριό έβγαλε δασκάλους, έβγαλε στρατιωτικούς, έβγαλε από όλα».

Η γιαγιά Παρέσσα εκεί γνώρισε και τον άντρα της, ορφανό παιδί κι αυτό από τον Πόντο, με τον οποίο παντρεύτηκε και μαζί εγκαταστάθηκαν στο Λιβαδοχώρι Σερρών, όπου χτίσανε σπίτι και δούλευαν τη γη. «Άλλοι μέναν σε αντίσκηνα που είχε δώσει το κράτος και όταν έβρεχε έκαναν αυλάκι γύρω να φεύγει το νερό. Όταν εμείς μπήκαμε σε σπίτι, νομίζαμε ότι βρήκαμε τον παράδεισο». Η Παρέσσα Ορφανίδου απέκτησε 4 παιδιά, 8 εγγόνια, 15 δισέγγονα και 6 τρισέγγονα.

2. Η κα Ρούλα Χατζηγεωργίου είναι πρόσφυγας τρίτης γενιάς με ρίζες από τα Βουρλά Μικράς Ασίας,  γεννημένη το 1948, στην Καισαριανή. Όσο μεγάλωνε άκουγε τις ιστορίες της προσφυγιάς από τον πατέρα της, που ήρθε στην Αθήνα 13 χρονών, με τη μάνα του και επτά από τα 10 αδέλφια του.

«Η γιαγιά μου και ο παππούς μου ήταν από τα Βουρλά Μικράς Ασίας. Εκεί παντρεύτηκαν κι έκαναν 11 παιδιά. Δύο γιους τους πήραν στα Αμελέ Ταμπουρού, ο ένας κατάφερε να το σκάσει και να γυρίσει ποδαρόδρομο από τον Τίγρη ποταμό. Με την Καταστροφή, τους πήρε ο παππούς και τους πέρασε απέναντι, στα Εγγλεζονήσια. «Να περάσετε απέναντι ώσπου να περάσει το κακό και θα έρθω να σας πάρω» έλεγε, χωρίς να φαντάζεται τι θα επακολουθούσε. Τον παππού τον πήρανε όμηρο, δεν τον ξαναείδαν ποτέ, όπως και άλλα δύο παιδιά του. Η γιαγιά ξεκίνησε για την Ελλάδα με 8 παιδιά. Τους πήραν καράβια για τον Πειραιά. Κατάφεραν να φτάσουν στο Χαλκούτσι που είχαν ανίψια. Εκεί όμως είχε ένα ποτάμι και τους έπιασε ελονοσία. Η γιαγιά μου φοβήθηκε, σκέφτηκε «δεν τους έχασα εκεί, θα τους χάσω τώρα εδώ», οπότε πήρε τα παιδιά και πήγε στην Αθήνα, σε αποθήκες. Το ’23 βρέθηκε στο Χασάνι, μέχρι που μια συγγενής της μήνυσε ότι «εδώ στην Καισαριανή μοιράζουνε δωμάτια και σου έχω κρατήσει ένα». Κι έτσι η γιαγιά ήρθε στην Καισαριανή. Χωρίς δεύτερο ρούχο, σε ένα δωμάτιο εννιά άτομα, χωρίς παράθυρο, μια κατάσταση που δεν περιγράφεται με λόγια. Δεν είχαν νερό, περπατούσαν 600 μέτρα για να κουβαλήσουν από το βρυσάκι, δεν είχαν να μαγειρέψουν, για να βρουν ξύλα είχαν κουρέψει όλον τον Υμηττό. Ηταν δύσκολα, όμως είχαν μεγάλη σύμπνοια, και αυτό νομίζω τους κρατούσε. Μιλάμε για πολλή φτώχεια, όσοι καταφέρανε ζήσανε. Ο μπαμπάς μου έλεγε ότι «όσοι είχαν παιδιά, τα έβλεπαν να φεύγουν σαν κάτι φυσικό, δεν προλάβαιναν ούτε να τα κλάψουν». Η γιαγιά μου πήγε τον πατέρα μου σε τσαγκαριό στου Ψυρρή να μάθει τη δουλειά. Το ’36, μαζί με άλλους δύο Βουρλιώτες, άνοιξε το δικό του τσαγκαράδικο στην Καισαριανή. Το ’40 που τον πήραν στον πόλεμο, η γιαγιά του έστειλε μια φωτογραφία με όλη την οικογένεια, από την Καθαρά Δευτέρα του ’34, γράφοντάς του από πίσω «να είσαι γερός, να τη φέρεις πάλι πίσω». Τελικά, γύρισε και παντρεύτηκε το ’45 τη μάνα μου.»

3. O 85χρονος κος Νίκος Σωματαρίδης, πρόσφυγας δεύτερης γενιάς, με καταγωγή από τη Σαμψούντα, περιγράφει τον εφιάλτη που έζησε ο πατέρας του όταν ξεκίνησαν οι άγριοι διωγμοί εναντίον του Ελληνισμού του Πόντου.

«Γεννήθηκα το 1937 σε ένα χωριό της Ξάνθης, δίπλα στη Σταυρούπολη, λέγεται Κρωμνικόν. Οι γονείς μου γεννήθηκαν στον Πόντο. Στη Σαμψούντα ζούσαν στο βουνό από τα οπωροφόρα δέντρα. Ο πατέρας μου έφυγε από το χωριό το ’21 μαζί με ένα μεγάλο γκρουπ εξορίας. Η οθωμανική εξουσία ήθελε να τους ταλαιπωρεί μέχρι να πεθάνουν. «Ο ένας έπεφτε από εδώ, ο άλλος έπεφτε από εκεί, τα παιδιά πεθαίνανε» μου έλεγε ο πατέρας μου για τις εξορίες που πάντα γίνονταν σε αντίξοες συνθήκες, κρύο, βροχές, χιόνια. Μια ομάδα οπλισμένων Τούρκων τους οδήγησε προς Ανατολάς, ξυπόλυτους. Από τον Πόντο στο Κουρδιστάν, μετά Κιλικία, Λίβανος, Συρία. Όταν οι δικοί μας κούρνιαζαν, το συνοδευτικό απόσπασμα ειδοποιούσε Τσέτες που χύνονταν πάνω στους καημένους τους Ρωμιούς, άρπαζαν τα ρούχα τους, τους άφηναν γυμνούς, έπαιρναν αν έβρισκαν κάτι πολύτιμο. Από Συρία με καράβια πήγαν Κύπρο, όπου έμειναν ένα διάστημα κι από κει σε ένα νησί κοντά στον Πειραιά, τον Αγιο Γεώργιο, όπου τους κράτησαν έξι μήνες. Έπειτα Πειραιά κι από εκεί με τρένο Βόρεια Ελλάδα. Το ’24 έφτασε ο πατέρας μου στην Καστοριά και λίγο αργότερα μαζί με τον αδερφό του εγκαταστάθηκαν σε ένα χωριό με καπνοχώραφα. Ώσπου να τακτοποιηθεί, έκανε τον λούστρο στην Ξάνθη και κοιμόταν όπου έβρισκε. Στο Κρωμνικό γνώρισε τη μητέρα μου, που είχε χάσει κι εκείνη τους δικούς της, και παντρεύτηκαν το ’28. Τότε έκαναν και το πρώτο τους παιδί. Εγώ ήμουν ο τέταρτος. Συχνά ο πατέρας μας έλεγε την ιστορία της εξορίας» διηγείται ο κος Νίκος Σωματαρίδης που σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη κι έχει δύο κόρες και δύο εγγόνια.

3-2Β-7 «Υπήρξα και εγώ πρόσφυγας και ξέρω…» του Γιάννη Παπαδόπουλου

https://www.kathimerini.gr/society/846781/ypirxa-kai-ego-prosfygas-kai-xero/

ΛΕΣΒΟΣ-ΑΠΟΣΤΟΛΗ-24-1-2016

Αν και νησιώτης, ο 96χρονος Σαράντος Σαράντου δεν αγάπησε ποτέ τη θάλασσα. Ακόμη και σήμερα θυμάται την πρώτη φορά που ταξίδεψε σε αυτήν, το 1922, ως κυνηγημένος. Όλα τα αδέρφια του έγιναν αργότερα ναυτικοί αλλά εκείνος αποφάσισε να μην «πατήσει στο νερό». Έμεινε στη στεριά και έφτιαξε το μαγαζί του σε ένα σοκάκι του Μολύβου. Πουλούσε υφάσματα, δαντέλες και κουμπιά. Απέκτησε παιδιά, εγγόνια και δισέγγονο και τα προίκισε με σπίτια έπειτα από πολλά χρόνια δουλειάς, ώσπου το περασμένο καλοκαίρι αντίκρισε ξανά εικόνες που είχε ζήσει ο ίδιος ως παιδί. «Νιώθω αυτούς που έρχονται εδώ. Η καρδιά μου τους πονεί, διότι πέρασα και εγώ αυτά τα άσχημα χρόνια ως πρόσφυγας», λέει για τις οικογένειες των Σύρων που φτάνουν στη Λέσβο καθημερινά από τα τουρκικά παράλια. Στη Λέσβο, που έγινε βασική πύλη εισόδου των προσφυγικών ροών με περισσότερες από 500.000 αφίξεις πέρυσι, σχεδόν κάθε σπίτι έχει να διηγηθεί δικές του ιστορίες ξεριζωμού. Οι γονείς ή οι παππούδες αρκετών ντόπιων εγκαταστάθηκαν εδώ από τη Μικρά Ασία, με τους διωγμούς του 1922 και την ανταλλαγή πληθυσμών που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια.

Στον Μόλυβο, σε σπίτια που απέχουν περίπου δέκα σκαλοπάτια μεταξύ τους, ζουν σήμερα δύο ηλικιωμένοι που είχαν φτάσει στη Λέσβο ως βρέφη μέσα σε βάρκες κατά τη μικρασιατική καταστροφή. Ο Σαράντος Σαράντου και ο Γιώργος Καβούνης γεννήθηκαν στο χωριό Σκουπιά στο νησί Αλώνη στη Θάλασσα του Μαρμαρά.

«Ηρθαμε τον Αύγουστο του 1922 στον Μόλυβο με το καΐκι του πατέρα μου. Τεσσάρων μηνών με ’φέραν, πρόσφυγα», λέει ο κος Καβούνης. «Μας έλεγαν ότι στο χωριό μας είχαμε αμπέλια και ζούσαμε καλά. Εδώ δεν είχαμε τίποτα». Στις αναφορές τους τότε τα μέλη της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων έγραφαν ότι οι ξυπόλητοι πρόσφυγες φορούσαν παπούτσια από λάστιχα, ντύνονταν με σάκους για το αλεύρι και χρησιμοποιούσαν κονσερβοκούτια σαν κατσαρόλες.

Με το οικογενειακό καΐκι έφτασε στη Λέσβο και ο κος Σαράντου. «Ο πατέρας μου σκεφτόταν ότι κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσουμε στην πατρίδα, γι’ αυτό καθίσαμε σε μια αποθήκη. Μας έδιναν σπίτι και δεν το ήθελε, μας έδιναν κτήματα εδώ και δεν τα ήθελε. Είχε τη γνώμη ότι θα πηγαίναμε πίσω», λέει. Η οικογένεια του κ. Σαράντου ήταν από τις πιο εύπορες στη Σκουπιά. «Ο πατέρας μου ήταν νοικοκύρης και η μάνα μου η πρώτη του χωριού», λέει. Ο πατέρας του μιλούσε άπταιστα τουρκικά και δεν ήταν ψαράς όπως πολλοί συντοπίτες του, αλλά έμπορος. Μετέφερε κρασί στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και παστά ψάρια στη Μυτιλήνη. Όταν εγκαταστάθηκαν όμως στον Μόλυβο δεν είχαν τίποτα, μόνο κάποια χρήματα που τα ξόδεψαν όλα όταν αρρώστησαν βαριά οι δύο κόρες της οικογένειας. «Το καΐκι χάλασε και ο πατέρας μου έκανε μέχρι και τον χαμάλη για να μας ζήσει», λέει ο κος Σαράντου. «Γύρευα ψωμί στη μητέρα μου και δεν είχε να μου δώσει. Έλεγε ότι τα δυο της παιδιά –που μεγάλωσαν στη Σκουπιά– έζησαν καλά και ότι τα άλλα δύο που ήρθανε εδώ υποφέρουν. Τη γνώρισα τη φτώχεια, γι’ αυτό και λυπάμαι όταν μαθαίνω ότι έρχονται και τώρα άνθρωποι που πνίγονται και υποφέρουν. Τους λυπάμαι πολύ».

Σχεδόν καθημερινά τα σκάφη του Λιμενικού Σώματος αποβιβάζουν στο λιμάνι του Μολύβου Σύρους πρόσφυγες που διασώζονται στα νερά του Αιγαίου. Στις αρχές του καλοκαιριού, πέρα από εθελοντές και ντόπιους, δεν υπήρχε κανένας εκπρόσωπος κρατικής υπηρεσίας στον Μόλυβο για να αναλάβει τη διαχείριση των αφίξεων. Οικογένειες με παιδιά και βρέφη ξαπόσταιναν κάτω από μια τέντα που είχε στηθεί πρόχειρα περιμένοντας να βρουν τρόπο μετάβασης στα κέντρα καταγραφής.

Σήμερα η εικόνα είναι διαφορετική. Και πάλι ντόπιοι, ψαράδες, εθελοντές και μέλη μη κυβερνητικών οργανώσεων καλούνται να βοηθήσουν. Το τελευταίο διάστημα όμως η υποδοχή των προσφύγων γίνεται πιο οργανωμένα. Έξω από τη γειτονική Σκάλα Συκαμιάς έχει στηθεί σταθμός μετεπιβίβασης και βραχύβιας φιλοξενίας, ενώ τα δρομολόγια προς το νότιο μέρος του νησιού –όπου γίνεται η δακτυλοσκόπηση– είναι πιο τακτικά.

Ο κος Καβούνης, στα 94 του χρόνια, βγαίνει ακόμη για βαρκάδα με το καΐκι του όποτε έχει καλό καιρό και θλίβεται στη θέα των Σύρων προσφύγων. «Κρίμα είναι τα μωρά, πολύ κρίμα. Φεύγουν τα παιδιά από τα χέρια τους στη θάλασσα και πνίγονται», λέει και μιλάει με θαυμασμό για τους ψαράδες του Μολύβου που κάθε τόσο «σώζουν οικογένειες από τα κύματα». Το καλοκαίρι, σε μια από τις βόλτες του στη θάλασσα, παραλίγο να πέσει πάνω σε μια μισοβουλιαγμένη πλαστική βάρκα, από αυτές που χρησιμοποιούν οι πρόσφυγες για να διασχίσουν το Αιγαίο. «Ερχονται με τα λαστιχένια. Βάζουν 50 άτομα σε ένα σκάφος που είναι εννιά μέτρα. Όταν μπουν τόσοι μέσα, η βάρκα γίνεται ένα με τη θάλασσα και κάθονται στα νερά. Τι περιμένετε να κάνει αυτό το σκάφος; Γιατί μπαίνουν τόσοι πολλοί;», λέει. Δεν θυμάται με ακρίβεια πόσοι άνθρωποι είχαν στριμωχτεί στο καΐκι που μετέφερε τον ίδιο το 1922.

Σωσίβια προσφύγων αφημένα στις ακτές της Λέσβου περισυλλέγησαν από εθελοντές, οι οποίοι έφτιαξαν με αυτά, σε μια πλαγιά του νησιού, το σύμβολο της ειρήνης.

Γ) ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ ΕΡΓΑ ΠΟΥ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

3-2Γ-Α Ο Άι Γουέι Γουέι  (Ai Weiwei, γεν. 1957 στο Πεκίνο) είναι ένας σημαντικός και διάσημος Κινέζος εικαστικός, αρχιτέκτονας, συγγραφέας, κινηματογραφιστής και πολιτικός ακτιβιστής, που έχει ασκήσει δημόσια κριτική στην κινεζική κυβέρνηση, σε θέματα που αφορούν τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τα έργα του, που παρουσιάζονται σε όλο τον κόσμο, είναι γλυπτά και εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας που συνδέουν εννοιολογικά τις παραδόσεις και την τέχνη της Κίνας με σύγχρονα πολιτικά μηνύματα.

https://taeikastikastinekpedeysi.blogspot.com/search/label/%CE%86%CE%B9%20%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%B9%20%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%B9%20Ai%20Weiwei%20%28%CE%92%CE%94-%CE%93%29

το επίσημο site του καλλιτέχνη http://www.aiweiwei.com/

http://www.athina984.gr/2016/05/16/h-proti-ekthesi-tou-ai-weiwei-stin-ellada-sto-mousio-kykladikis-technis

https://elculture.gr/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%AC%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CE%B9-%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%B9-%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%B9/

https://tvxs.gr/news/eyropi-eop/o-ai-goyei-goyei-ntynei-me-sosibia-apo-ti-lesbo-berolino-fotografies

https://www.iefimerida.gr/news/347575/o-ai-goyei-goyei-ekthetei-stin-kopeghagi-sosivia-apo-prosfyges-sti-lesvo-eikones

https://www.thetoc.gr/politismos/article/kai-o-ai-gouei-gouei-stis-laspes-tis-eidomenis/

 Ο Άι Γουέι Γουέι ήρθε στη Λέσβο για να δει από κοντά την κατάσταση που επικρατούσε εκεί, με τις μεγάλες προσφυγικές ροές που έγιναν το 2015 και συνεχίστηκαν το 2016. Παρέμεινε για εβδομάδες, μιλούσε με τους ανθρώπους, τους φωτογράφιζε και ανέβαζε τις λήψεις στον προσωπικό του λογαριασμό στο instagram -τον ακολουθούν πάνω από 186.000 άνθρωποι- προβληματιζόταν.

Σε συνέντευξή του είπε: «Η προσφυγιά δεν σταματά ποτέ. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Αλλά αυτή τη στιγμή, στην Ελλάδα έχει πάρει ιστορικές διαστάσεις. Όμως στον 21ο αιώνα δεν μπορούμε να επιτρέπουμε αυτές τις καταστάσεις. Πρέπει όλοι οι άνθρωποι να κατανοήσουν τι πραγματικά συμβαίνει και να βοηθήσουν τους πρόσφυγες να αποκτήσουν ένα νέο μέλλον».

Ο Άι Γουέι Γουέι ζήτησε άδεια και μάζεψε 14.000 σωσίβια που είχαν αφεθεί στις ακτές του νησιού. Στο πλαίσιο της έκθεσης «Μπερνινάλε 2016» στο Βερολίνο «έντυσε» με αυτά τους κίονες της εισόδου στο κτίριο Konzerthaus, ως μια υπόμνηση για τους χιλιάδες πνιγμένους πρόσφυγες του Αιγαίου. (εικ. αριστερά)

Το 2017 έφραξε συμβολικά τα παράθυρα, του μουσείου Charlottenborg στην Κοπεγχάγη στην πλευρά του που βλέπει στη θάλασσα, με 6.000 σωσίβια, ονομάζοντας την εγκατάσταση αυτή «Ανατέλλων ήλιος». (εικ. δεξιά)

Ο Άι Γουέι Γουέι έκανε πολλές παρόμοιες παρεμβάσεις: γέμισε μια αίθουσα τέχνης στη Νέα Υόρκη με χιλιάδες ενδύματα που είχε συγκεντρώσει από προσφυγικούς καταυλισμούς, «τύλιξε» την πρόσοψη του Palazzo Strozzi στη Φλωρεντία με σωσίβιες λέμβους κ.ά.

Είχε προηγηθεί το 2009 μια εγκατάστασή του με 9.000 σακίδια παιδιών στον εξωτερικό τοίχο του Haus der Kunst στο Μόναχο. Μετά από σεισμό το 2008 στην επαρχία της Κίνας Σιτσουάν πέθαναν 5.335 μαθητές και καταστράφηκαν 12.000 σχολεία -λίγο λιγότερα από τα μισά σχολεία της περιοχής. Η εγκατάσταση αυτή ονομάστηκε «So sorry». (επόμενη εικ.)

Λίγο μετά την παραμονή του στη Λέσβο και πριν φτάσει στην Ειδομένη, ο Γουέι Γουέι αποφάσισε να κλείσει την έκθεσή του που γινόταν στην Κοπεγχάγη, διαμαρτυρόμενος για τον νόμο που ψήφισε το κοινοβούλιο της Δανίας, σύμφωνα με τον οποίο οι αρχές μπορούν να παίρνουν τα τιμαλφή των προσφύγων, να τα εξαργυρώνουν και να τα χρησιμοποιούν για τα έξοδα συντήρησής τους, ενώ από την άλλη μπορούν να καθυστερούν κάθε οικογενειακή επανένωση των αιτούντων άσυλο.!

Και μετά ο Άι έφτασε στην Ειδομένη, όπου διαδραματιζόταν άλλο ένα προσφυγικό δράμα, μετά την απόφαση των Βαλκανικών χωρών να κλείσουν τα σύνορα με την Ελλάδα και να εγκλωβιστούν έτσι χιλιάδες πρόσφυγες, υπό κάκιστες συνθήκες. Ο καλλιτέχνης-ακτιβιστής βρέθηκε εκεί γιατί ξέρει και ο ίδιος τι θα πει στρατόπεδο, αφού η οικογένειά του στάλθηκε σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, όταν ήταν ενός έτους κι ο πατέρας του ήταν ποιητής, ενώ στη συνέχεια έζησαν για δεκαέξι χρόνια ως εξόριστοι, επιστρέφοντας στο Πεκίνο το 1976, μετά τον θάνατο του Μάο.

Η Τέχνη νίκησε τον πόλεμο, όταν μια Σύρια 24χρονη κοπέλα, η Νουρ αλ Χιζάμ, έπαιξε πιάνο λίγα μέτρα από τον φράχτη που χώριζε την ίδια και χιλιάδες άλλους πρόσφυγες από το «ευρωπαϊκό όνειρο». Το άσπρο πιάνο έφερε ειδικά γι’αυτήν στον καταυλισμό της Ειδομένης ο Άι. Η κοπέλα, μπροστά στους γονείς της, συμπατριώτες και άλλους πρόσφυγες και υπό το βλέμμα δημοσιογράφων, φωτορεπόρτερ και τηλεοπτικών συνεργείων, έβαλε δειλά τα δάχτυλά της επάνω στο πιάνο και έπαιξε μια μελωδία, ενώ ο Άι κρατούσε μαζί με άλλους ένα μεγάλο νάιλον, για να την προστατεύσει από τη βροχή. Μετά από αυτη την «παράξενη παράσταση», ο Άι Γουέι Γουέι δήλωσε πως «η Τέχνη είναι αυτή που θα μπορέσει να ξεπεράσει τον πόλεμο και τις πολιτικές που οδηγούν σε αυτόν.»

3-2Γ-Α8Video 1,05sec, Refugee plays piano, Idomeni camp

Chinese artist Ai Weiwei arranges for Syrian Nour Al Khzam, who is trying to reach her husband in Germany, to play at the Idomeni refugee camp

https://www.youtube.com/watch?v=6oruwEsGnSA&ab_channel=TheTelegraph

3-2Γ-Α9Video 4,07sec, KLINGER – IDOMENI

In 2016 thousands of people were stuck at the greek border in a camp near Idomeni.

https://www.youtube.com/watch?v=_jbj_ZMIyno&ab_channel=KLINGER

Το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης στην Αθήνα διοργάνωσε το 2016 την έκθεση «Ai Weiwei at Cycladic» με μια σειρά έργων που αναδεικνύουν την έμφαση στην ιστορία και την πολιτισμική κληρονομιά, καθώς και την κριτική ματιά στα σύγχρονα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα.

https://cycladic.gr/page/ai-weiwei-at-cycladic

3-2Γ-Β Η Κιμσούτζα (Kimsooja, γεν. 1957 στη Νταεγού της Κορέας) σπούδασε στο τμήμα ζωγραφικής του Πανεπιστημίου της Σεούλ και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού και από το 1998 ζει στη Νέα Υόρκη, ενώ όπως φαίνεται και από το έργο της ταξιδεύει συνεχώς.

Η Κιμσούτζα χρησιμοποιεί παραδοσιακά στοιχεία της ανατολικής κουλτούρας (κορεάτικα καλύμματα κρεβατιών, που τα έχει κεντήσει η ίδια μαζί με τη μητέρα της, «μπόγους» δηλαδή δέματα με ρούχα τυλιγμένα και δεμένα με χρωματιστά πανιά) και σύγχρονα μέσα έκφρασης (εγκαταστάσεις, περφόρμανς, βίντεο).

Τα έργα της είναι «ένα σύμπαν σιωπηλής ομορφιάς με στοχασμό και ποιητικές εικόνες», στα οποία αναδεικνύει θέματα όπως το ταξίδι, η εγκατάλειψη οικείων ανθρώπων και τόπων, η σύγχρονη μετανάστευση, η θέση της γυναίκας.

https://taeikastikastinekpedeysi.blogspot.com/search/label/%CE%9A%CE%B9%CE%BC%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B6%CE%B1%20Kimsooja%20%28%CE%92%CE%94-%CE%93%29

το επίσημο site της καλλιτέχνιδας http://www.kimsooja.com/

https://www.emst.gr/exhibitions/past-exhibitions/kimsoutza-taxidi-ston-kosmo

https://www.tovima.gr/2008/11/24/culture/kimsooja/

http://www.kathimerini.gr/209210/article/politismos/arxeio-politismoy/ston-kosmo-ths-kimsoytza

 

Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα διοργάνωσε το 2005 έκθεση της Κιμσούτζα με τίτλο «Ταξίδι στον κόσμο», στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

https://www.emst.gr/exhibitions/past-exhibitions/kimsoutza-taxidi-ston-kosmo

Σε συνέντευξή της μεταξύ άλλων είπε «Πάντα στόχευα σε μια ολότητα σχετικά με έναν μορφολογικό τρόπο να φτιάξει κανείς τέχνη που να έχει ένα συναισθηματικό ή ιστορικό περιεχόμενο. Τα κλινοσκεπάσματα, ας πούμε, τα οποία εγκαθιστώ είναι γοητευτικά γιατί παραπέμπουν σε ένα μέρος όπου γεννιόμαστε, αγαπάμε, ονειρευόμαστε, υποφέρουμε και πεθαίνουμε.»

3-2Γ-Β3Video 3,16sec, A Needle Woman, par Kimsooja

Multi Channel Performance Videos de Kimsooja à Shanghai (China), Tokyo (Japan), Mexico City (Mexico), Delhi (India), 33 loop, silent, Produced by the artist, 1999 - 2001.

https://www.youtube.com/watch?v=1O8TIFipdvw&ab_channel=PierreMenard

3-2Γ-Β4Video 4,04sec, Kimsooja à l'oeuvre - Bottari Truck Migrateurs

Ce film plonge au cœur de la réalisation de l'œuvre vidéo « Bottari Truck/Migrateurs » de l'artiste coréenne Kimsooja conçue et produite dans le cadre de sa résidence au MAC/VAL en 2007. De la récupération des matériaux au processus de fabrication, on suit au plus près l'artiste à l'œuvre et toute l'équipe du musée qui l'accompagne. L'oeuvre qui fait partie aujourd'hui de la collection du MAC/VAL sera exposée à l'espace Collectivités de la Fête de l'Huma à partir du jeudi 9 septembre 2010.

https://www.youtube.com/watch?v=craHERk81mg&ab_channel=ChristosSimatos

3-2Γ-Β5Video 3,35sec, Kimsooja A Beggar Woman&A Homeless Woman

Artist Kimsooja reflects on her series of videotaped performances — "A Beggar Woman" and "A Homeless Woman" (both 2000-01) — realized in cities around the world: Cairo, Delhi, Lagos, and Mexico City.

https://www.youtube.com/watch?v=0le-hqLVJm0

 

3-2Γ-Γ Η Τσιχάρου Σιότα (Chiharu Shiota, γεν. 1972 στην Οζάκα της Ιαπωνίας) είναι μια εικαστικός που δημιουργεί κυρίως μεγάλες εγκαταστάσεις: χώροι με διάφορα αντικείμενα (γράμματα, νυφικά, ρούχα, παπούτσια, καρέκλες, βαλίτσες, κλειδιά) που γεμίζουν με ένα λεπτό μαύρο ή κόκκινο νήμα με το οποίο «υφαίνει» παντού κάτι σαν ιστό, κουκούλι ή σκιά και δημιουργεί πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Σε κάποιους μπορεί να φαίνεται ποιητικό ή ονειρικό και άλλοι μπορεί να τρομάζουν ή να πνίγονται. Στα δωμάτιά της συχνά εντάσσει ανθρώπους, θεωρώντας ότι το στοιχείο της περφόρμανς ολοκληρώνει το έργο.

Με τα έργα της αυτά διερευνά την έννοια της μνήμης και την απώλειά της, τις ρίζες και το παρελθόν σε σχέση με τη ζωή στο παρόν και το μέλλον.

https://taeikastikastinekpedeysi.blogspot.com/search/label/%CE%A4%CF%83%CE%B9%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%BF%CF%85%20%CE%A3%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B1%20Chiharu%20Shiota%20%28%CE%92%CE%94-%CE%93%29

το επίσημο site της καλλιτέχνιδας http://www.chiharu-shiota.com/en/

3-2Γ-Γ2Video 2,13sec, Venice Biennale 2015 Chiharu Shiota Japan Pavilion

Chiharu Shiota.Venice Biennale Arte 56. Japan Pavilion.

The key in the hand.

Video by Sergey Khodakovskiy. www.hitartstudio.com

https://www.youtube.com/watch?v=GolS9Db3BMM&ab_channel=InternationalArtmagazine

3-2Γ-Γ3Video 3,06sec, Biennale Arte 2015 – Japan

Interview with Chiharu Shiota, the artist who represented Japan at the Art Biennale 2015. Exhibited at Giardini

https://www.youtube.com/watch?v=DV3AwzrQbIo&ab_channel=BiennaleChannel

 

Στο πλαίσιο της έκθεσης «Μπιενάλε της Βενετίας» το 2015, η Σιότα εκπροσώπησε την Ιαπωνία με την εγκατάσταση «The key in the hand» για την οποία είπε: «Αν έχεις ένα κλειδί στο χέρι σου έχεις μια ευκαιρία, κρατάς στο χέρι σου μια ευκαιρία για το μέλλον, αν το χάσεις;» Στην εγκατάσταση αυτή χρησιμοποίησε χιλιάδες κλειδιά που μάζεψε από ανθρώπους που επικοινώνησε μαζί τους.

https://2015.veneziabiennale-japanpavilion.jp/en/

 

Στο πλαίσιο της έκθεσης «100 Jahre Revolution, Berlin 1918-19», η οποία αναφέρεται στο τέλος του Α΄Παγκοσμίου πολέμου, η Σιότα δημιούργησε την εγκατάσταση «Lifelines» μέσα σε ένα φορτηγό: με έναν πολύπλοκο ιστό από κόκκινες κλωστές «συνδέει» συμβολικά τις αναμνήσεις και τον χρόνο, ενώ οι δύο περφόρμερς που κάθονται σε δυο καρέκλες μέσα στο φορτηγό συμβολίζουν τις ζωές που τέμνονται μέσα σε συνθήκες πολέμου και ειρήνης. (εικ. αριστερά)

https://elculture.gr/%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B1-c/

Με την εγκατάσταση «I hope» το 2021στον ναό της Αγίας Αγνής στο Βερολίνο, εκκινώντας από τον σκελετό ενός σκάφους που μοιάζει να αιωρείται σε ένα ταξίδι στο άπειρο, 10.000 επιστολές (που της έστειλαν από όλο τον κόσμο) δεμένες με κόκκινα νήματα κρέμονται από την οροφή μοιάζουν να συνδέουν τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, που αναστοχάζονται για τα θεμελιώδη ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, για τη ζωή και τον θάνατο. (εικ. δεξιά)

https://www.lifo.gr/now/entertainment/10000-epistoles-shimatizoyn-mia-entyposiaki-egkatastasi-se-mia-ekklisia-sto

Δ) ΟΤΑΝ ΑΛΛΑΖΕΙ Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΦΥΓΑ

3-2Δ-1 Από τη Μόρια στη Βοστόνη με υποτροφία η 12χρονη Αρεζού. Για τις ΗΠΑ και το Διεθνές Σχολείο της Βοστόνης, όπου έγινε δεκτή με υποτροφία, ετοιμάζει τις αποσκευές της η Αρεζού, μία 12χρονη Αφγανή μαθήτρια από τη Λέσβο, 15-09-2021

https://www.kathimerini.gr/society/561499921/apo-ti-moria-sti-vostoni-me-ypotrofia-i-12chroni-arezoy/

Η Αρεζού ήταν μόλις έξι χρονών όταν αναγκάστηκε με την οικογένειά της να εγκαταλείψει την πατρίδα της, το Αφγανιστάν, για να ξεκινήσουν το μεγάλο ταξίδι της μετανάστευσης. Έπειτα από τρία χρόνια παραμονής στην Τουρκία, η οικογένεια έφτασε στη Λέσβο το 2019, όπου διέμεινε αρχικά στο κέντρο υποδοχής της Μόριας και έπειτα σε διαμέρισμα με την υποστήριξη της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. «Ήταν πολύ δύσκολα στη Μόρια», περιγράφει η μητέρα της, Μαριάμ και προσθέτει: «Απογοητεύτηκα όταν συνειδητοποίησα ότι τα ελληνικά σχολεία δεν δέχονται εύκολα πρόσφυγες και αναρωτιόμουν τι θα γίνει με τα παιδιά μου». Εννιά μήνες μετά, η Αρεζού κατάφερε να εγγραφεί σε δημοτικό σχολείο της Μυτιλήνης, όπου πολύ γρήγορα διακρίθηκε για τη φιλομάθειά της. Την αγάπη για τη μάθηση εμφύσησε στην Αρεζού η μητέρα της, η οποία δούλευε στο Αφγανιστάν για 15 χρόνια ως σύμβουλος εκπαίδευσης, ενώ σήμερα στην Ελλάδα συνεργάζεται με μη κερδοσκοπικές οργανώσεις ως διερμηνέας και πολιτισμική διαμεσολαβήτρια. Βλέποντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά πρόσφυγες στη φοίτησή τους στα ελληνικά σχολεία, η Μαριάμ έστειλε μια επιστολή σε ξένες πρεσβείες στην Ελλάδα, ζητώντας πληροφορίες για τις δυνατότητες φοίτησης της κόρης της σε άλλες χώρες. Έλαβε απάντηση από την αμερικανική πρεσβεία με μια λίστα σχολείων και έπειτα από γραπτές εξετάσεις και συνέντευξη, η Αρεζού έγινε δεκτή στο Διεθνές Σχολείο της Βοστόνης (ένα δίγλωσσο μη κερδοσκοπικό σχολείο με 530 μαθητές από 43 χώρες) και έλαβε υποτροφία για πέντε χρόνια. Η Αρεζού γνωρίζει ήδη πέντε γλώσσες (φαρσί, νταρί, ελληνικά, τουρκικά και αγγλικά) και μας λέει: «Μ’ αρέσει να μαθαίνω ξένες γλώσσες. Όσες γλώσσες ξέρεις, τόσο περισσότερο γνωρίζεις τη χώρα που βρίσκεσαι. Ωστόσο, αν δεν ξέρεις άλλες γλώσσες, υπάρχει η γλώσσα της καρδιάς και μπορείς να μιλήσεις με την καρδιά σου. Όλοι ξέρουμε τη γλώσσα της καρδιάς. Και εγώ όταν πήγα στην Τουρκία ή την Ελλάδα πρώτα χρησιμοποίησα τη γλώσσα της καρδιάς».

Αυτή την περίοδο ολοκληρώνονται οι διοικητικές διαδικασίες για να πάρει η Αρεζού τη σπουδαστική βίζα για τις ΗΠΑ, ωστόσο για να μην χάσει την επαφή της με το σχολείο, φοιτά στη Β΄ Γυμνασίου του 6ο Γυμνασίου Μυτιλήνης. Το μεγαλύτερο όνειρό της είναι να γίνει γιατρός, για να βοηθήσει τους ανθρώπους και στη συνέχεια να φτιάξει ένα νοσοκομείο, όπου θα παρέχεται δωρεάν περίθαλψη. Για τον λόγο αυτό, η μητέρα της θέλησε να λάβει η Αρεζού εκπαίδευση και σε ελληνικό σχολείο αφού η ελληνική γλώσσα είναι σημαντική για την ιατρική επιστήμη, την οποία θέλει να ακολουθήσει! Η Αρεζού δηλώνει ενθουσιασμένη που θα ζήσει στις ΗΠΑ. Θα της λείψουν όμως η οικογένειά της, η φύση και οι άνθρωποι της Ελλάδας. Στη Βοστόνη θα φιλοξενηθεί από μια οικογένεια, με την οποία οι γονείς της Αρεζού γνωρίστηκαν με τη βοήθεια του σχολείου.

3-2Δ-2 «Ο αριστούχος Ιρανός πρόσφυγας στην «Κ»: «Είναι η δεύτερη πιο ωραία μέρα της ζωής μου, η πρώτη όταν πήραμε το άσυλο» Ο 19χρονος που αρίστευσε στις φετινές πανελλαδικές μιλάει στην «Κ» για το ταξίδι από το Ιράν στη Μόρια, περιγράφει τη δύσκολη καθημερινότητα στο νησί και αποκαλύπτει τα όνειρά του για το μέλλον», της Δήμητρας Τριανταφύλλου, 28-06-2022

https://www.kathimerini.gr/society/561931363/o-aristoychos-iranos-prosfygas-stin-k-einai-i-deyteri-pio-oraia-mera-tis-zois-moy-i-proti-otan-pirame-to-asylo/

Το 2019 ο Κουρός και η οικογένειά του έφτασαν με μια βάρκα γεμάτη πρόσφυγες στη Μυτιλήνη. Δεν γνώριζε ούτε μία λέξη στα ελληνικά. Σήμερα, μόλις τρία χρόνια αργότερα, έμαθε πως αρίστευσε στις Πανελλαδικές Εξετάσεις συγκεντρώνοντας μέσο όρο 18,25. Ο ευτυχισμένος μαθητής μίλησε στην «Κ» για την επιτυχία του, τα όνειρα του για το μέλλον αλλά και για το δύσκολο ταξίδι του ως εδώ: «Να σας πω την αλήθεια, δεν ξέρω καν πως αισθάνομαι αυτή τη στιγμή! Δεν περίμενα να γράψω τόσο καλά. Ήμουν αγχωμένος, ειδικά με το μάθημα της γλώσσας-έκθεσης. Με φόβιζε πολύ η έκθεση και τελικά εκεί πήρα και τον πιο κακό βαθμό. Είδα στο χαρτί λέξεις που δεν τις γνώριζα, αλλά ευτυχώς κατάλαβα το νόημα από τις υπόλοιπες. Πήρα και δύο 20άρια! Οι γονείς μου μου είπαν ότι είναι πολύ περήφανοι για εμένα. Ο αδερφός μου θα φοιτήσει στην Α΄Λυκείου του χρόνου. Πολύ χαρούμενος και αυτός με την επιτυχία μου. Άρχισαν να μας παίρνουν και όλοι οι συγγενείς από το Ιράν για να πουν τα «μπράβο». Ο στόχος είναι να περάσω στη σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Θεσσαλονίκης και νομίζω πως θα τον πιάσω. Θέλω τη Θεσσαλονίκη γιατί είναι κοντά στη Μυτιλήνη που ζουν οι γονείς μου και γιατί όλοι οι δάσκαλοι μου λένε πως είναι μια πόλη με ωραία φοιτητική ζωή. Σήμερα είναι η πιο ωραία μέρα της ζωής μου από τότε που ήρθα στην Ελλάδα. Ή μάλλον, η δεύτερη πιο ωραία. Η πρώτη πιο ωραία ήταν τον περασμένο Ιανουάριο όταν πήραμε τα χαρτιά για το άσυλο. Νοικιάσαμε ένα σπίτι στην πόλη και από τότε ζούμε εκεί».

Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας λέει: «Μην με βλέπετε έτσι χαρούμενο. Έχω περάσει πολύ δύσκολες μέρες. Ήρθα στην Ελλάδα όταν ήμουν 15 χρονών τον Αύγουστο του 2019. Μπήκαμε και εμείς σε βάρκα από Τουρκία. Ευτυχώς είχε καλό καιρό και δεν κινδυνέψαμε. Οι γονείς μου αποφάσισαν να φύγουν από το Ιράν για πολιτικούς λόγους. Είναι όμως κάτι που δεν θέλουν να συζητάμε στο σπίτι, είναι πράγματα που θέλουν να αφήσουν πίσω. Στη Λέσβο, εργάζονται σε μια ΜΚΟ ως μεταφραστές. Για δυόμιση χρόνια ζούσαμε στα camp- πρώτα Μόρια, μετά Καρά Τεπέ, μετά πάλι Μόρια και στο τέλος στον καταυλισμό που πήρε τη θέση της καμένης Μόριας. Στη Μόρια ήταν πολύ άσχημα. Ήμασταν συνέχεια σε μια ουρά- για φαγητό, για μπάνιο, ουρές για όλα. Ευτυχώς, τη φετινή σχολική χρονιά, μια ΜΚΟ μου βρήκε έναν μικρό χώρο στην πόλη για να πηγαίνω μετά το σχολείο. Στο camp δεν μπορούσα να διαβάζω και να βρω ησυχία. Σας λέω, με βοήθησαν όλοι πάρα πολύ!» «Διάβασα πάρα πολύ. Πήγαινα φροντιστήριο, διάβαζα και τα Σαββατοκύριακα. Τελευταία φορά βγήκα με τους φίλους μου το περασμένο Πάσχα. Με βοήθησαν όμως όλοι πάρα πολύ, οι συμμαθητές μου, οι καθηγητές μου, όλοι. Με αγαπούν και με υποστηρίζουν».

Σε ερώτηση σχετικά με τα εξαιρετικά ελληνικά του, απαντά με τη σεμνότητα που τον διακρίνει: «Ήμουν σε ένα περιβάλλον που μιλούσαν όλοι ελληνικά». «Η αγαπημένη μου ελληνική λέξη είναι η «γαλήνη», μου αρέσει να ακούσω ελληνικό undergroung ραπ. Μου αρέσουν οι Social Waste! Μου αρέσει ακόμα η ελληνική φύση».

Και πόσο μακριά στο μέλλον βλέπει ο Κουρός; «Έμαθα τα ελληνικά εδώ, πέτυχα στο σχολείο. Έχτισα ήδη κάποια πράγματα. Θα ήθελα να ζήσω και στην Ελλάδα». Όσο για τα όνειρα μέχρι να αρχίσει το Πανεπιστήμιο; «Πολλά μπάνια, ποδήλατο και βόλτες» απαντά.

 

«Κουρός Νουρμοχαμαντί Μπαϊγκί: «Σηκωνόταν όρθιος όταν έμπαινε ο καθηγητής στην τάξη» Σήμερα είναι ένας από τους δημοφιλέστερους μαθητές στη χώρα, καθώς αρίστευσε στις Πανελλαδικές», της Ανθής Παζιάνου, 03-07-2022

https://www.kathimerini.gr/society/561937084/koyros-noyrmochamanti-mpaigki-sikonotan-orthios-otan-empaine-o-kathigitis-stin-taxi/?fbclid=IwAR0vuqdp9lNl16BJouQkH1wmhqvcd2wmsie3H-hIcqUsX9EpdxexkM0xKbw

«Διάβαζα συνέχεια, αγαπούσα το σχολείο, ήθελα να πάω μπροστά. Είχα μια χαζή ιδέα όταν ζούσα στο ΚΥΤ Μόριας, ότι θα μάθω τα ελληνικά σε έναν μήνα και θα πάω σχολείο. Εκανα περισσότερο από έναν χρόνο για να τα μάθω, αλλά μόλις έφθασα στην κορυφή των νοημάτων της, κατάλαβα πώς μπορώ να φτιάξω λέξεις και πώς να τις γράφω σωστά» λέει ο ίδιος στην «Κ».

Ο Κουρός Νουρμοχαμαντί Μπαϊγκί πέρασε από 40 κύματα –κυριολεκτικά– του Αιγαίου και της γραφειοκρατίας για να κατορθώσει να συμμετάσχει στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Και η συμμετοχή του, έπειτα από τέσσερις απορριπτικές αποφάσεις για το άσυλο και εν τέλει την αναγνώρισή του, οφείλεται στις παρεμβάσεις και επιστολές προς το υπουργείο Παιδείας και το υπουργείο Μετανάστευσης από τους καθηγητές του στο Πρότυπο Λύκειο Μυτιλήνης, που τον αγάπησαν. Ανέπτυξε ιδιαίτερη σχέση με τον καθηγητή του στα μαθηματικά, τον Παναγιώτη Κουτσκουδή, ο οποίος τον καμάρωσε την πρώτη ημέρα όταν πήγε στο σχολείο για να δει το 20άρι που είχε γράψει στο μάθημά του φορώντας μπλούζα με το πυθαγόρειο θεώρημα. «Ο Κουρός σεβόταν το σχολείο όσο κανένας. Σηκωνόταν όρθιος όταν έμπαινε ο καθηγητής στην τάξη και ήρθαμε πολύ κοντά από την αρχή, λόγω της αγάπης του για τα μαθηματικά, που είναι μια διεθνής γλώσσα, έτσι ώστε τα ελληνικά να μην είναι εμπόδιο», μας λέει ο κ. Κουτσκουδής. «Είναι ιδιαίτερα ευφυής, με υπομονή, επιμονή, ήθος και σεβασμό σε όλους. Για σκεφτείτε, είναι ένα παιδί που μπήκε σε βάρκα και μετά στο ΚΥΤ και έμαθε να μιλάει άπταιστα ελληνικά. Δεν έχασε μάθημα. Συμμετείχε ακόμα και στα θρησκευτικά», προσθέτει. Μία από τις φορές που τον είδε ο μαθηματικός του να λυγίζει ήταν λίγους μήνες πριν από τις εξετάσεις: «Δεν έτρωγε τίποτε από τη στενοχώρια του. Ακόμα δεν είχε χαρτιά και δεν ήξερε αν θα μπορούσε να συμμετάσχει στις εξετάσεις, που για εκείνον ήταν η μόνη ελπίδα για να ξεφύγει από τη μιζέρια».

Οι καθηγητές του Κουρός μιλούν στην «Κ» για τον μαθητή τους: «Το παλέψαμε όσο μπορούσαμε και τα καταφέραμε να δώσει Πανελλαδικές», λέει στην «Κ» η χημικός του πρότυπου Λυκείου Μυτιλήνης, Βασιλική Θωμαΐδη. Καθώς ο μαθητής πήγε πρώτα στο 2ο ΕΠΑΛ Μυτιλήνης, για να πάει στο πρότυπο Λύκειο Μυτιλήνης έπρεπε να περάσει με εξετάσεις. Η κ. Θωμαΐδη αφιλοκερδώς ανέλαβε για ολόκληρη τη σχολική χρονιά να του κάνει μάθημα Χημείας μέσω τηλεκπαίδευσης. Και ο Κουρός έγραψε 19,5 στη Χημεία. «Ηταν πάντα αισιόδοξος, ευχάριστος, ζητούσε συνέχεια να μάθει», θυμάται η καθηγήτριά του.

Συγκινητικά όμορφη ήταν όμως και η υποδοχή των συμμαθητών του στο σχολείο, όπως περιγράφει η φυσικός του πρότυπου Λυκείου Μυτιλήνης, Ελένη Παλαιολόγου: «Ο Κουρός τίμησε το σχολείο μέχρι την τελευταία στιγμή. Αξίζουν συγχαρητήρια στο κουράγιο του, αλλά και στην αγάπη που του έδειξαν από την πρώτη ημέρα όλοι οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριές του. Τον ξεχώρισαν και του προσέφεραν την ηρεμία που έπρεπε να έχει στο σχολικό περιβάλλον, χωρίς ίχνος καχυποψίας, ώστε να μπορεί να συμμετέχει ενεργά, να εκφράζει απορίες, να έχει στιγμές ξεγνοιασιάς και να αναπτύξει γερές φιλίες». Και η κ. Παλαιολόγου ήταν δίπλα του εκτός του σχολικού ωραρίου. Ο Κουρός έγραψε 20 και στη Φυσική. Στη μεγάλη αγκαλιά του πρότυπου Λυκείου Μυτιλήνης αναφέρθηκε, επίσης, ο διευθυντής του σχολείου, Αντώνης Νείρος: «Αγκαλιάσαμε τον Κουρός, όπως όλους τους μαθητές. Και αυτό είναι κάτι που θέλουμε να τονίσουμε. Δεν είμαστε ένα σχολείο για την ελίτ».

3-3 Βιωματικές δραστηριότητες  Αυτομέριμνα/ Επικοινωνία/ Υπευθυνότητα/ Ενσυναίσθηση και Ευαισθησία/ 

3-3-1 Πώς φαντάζομαι τον εαυτό μου μετά από 20 χρόνια;

Άσκηση αυτογνωσίας και έκφραση επιθυμιών

Α) Σημειώνω σε ένα χαρτί απαντώντας στα ερωτήματα: πως είμαι εξωτερικά, που βρίσκομαι, με τι ασχολούμαι,  με ποιους ανθρώπους ζω μαζί και ό,τι άλλο μπορώ να σκεφτώ.

Β) Απαντάμε προφορικά στις ερωτήσεις: μου αρέσει ο εαυτός μου όπως τον φαντάστηκα, θα ήθελα να είμαι αλλιώς, αυτά που κάνω τώρα θα με οδηγήσουν στην εικόνα του εαυτού μου που περιέγραψα, μπορώ να λειτουργήσω διαφορετικά για να γίνω διαφορετικός;

3-3-2 Τα κέικ του χρόνου μας

1^η φάση

Α) Σχεδιάζουμε δυο μεγάλους κύκλους που συμβολίζουν δυο ωραία κέικ!

Β) Χωρίζουμε το πρώτο κέικ σε κομμάτια που συμβολίζουν τι μας ευχαριστεί να κάνουμε στη ζωή μας ΤΩΡΑ. Έτσι «θα κόψουμε» μεγάλο κομμάτι για κάτι που μας ευχαριστεί πολύ, μικρότερο για κάτι που μας ευχαριστεί πιο λίγο κτλ. Μετά ονομάζουμε τα κομμάτια επιγραμματικά (χρησιμοποιούμε δικό μας λεξιλόγιο, ουσιαστικά, επιρρήματα, ρήματα).

Γ) «Κόβουμε» το δεύτερο κέικ σύμφωνα με τον χρόνο που αφιερώνουμε μόνο σε αυτά που μας ευχαριστούν, επομένως το κέικ θα χωριστεί διαφορετικά από το πρώτο!

Δ) Συζητάμε 2 θέματα:

1.Υπάρχει κάτι που μας ξάφνιασε στα δικά μας κέικ;

2.Υπάρχει κάτι που μας ξάφνιασε στα κέικ των άλλων;

2^η φάση – μετά από μία εβδομάδα

Α) Απαντάμε στο παρακάτω ερωτηματολόγιο:

1.Πόσο χρόνο έδωσα σε ό,τι μου αρέσει;

2.Πόσο χρόνο αφιέρωσα σε ό,τι δεν μου αρέσει;

3.Έχω σπαταλήσει χρόνο; Πως;

4.Πόσο χρόνο έδωσα σε ό,τι νομίζω σπουδαίο;

5.Χρησιμοποίησα κάποιο χρόνο που περίμενα ή ταξίδευα εποικοδομητικά;

6.Πόσο χρόνο έδωσα σε προτεραιότητες δικές μου;

7.Πόσο οργανωμένος/η ήμουν κάθε μέρα με το να ξέρω τι ήθελα να καταφέρω;

8.Υπάρχει κάτι που ενώ θα ήθελα να είχε γίνει δεν έγινε επειδή το ανέβαλα για κάποιαν άλλη φορά;

9.Χρησιμοποίησα κάποιο χρόνο μου με ιδιαίτερη επιτυχία;

10.Πέρασα κάποιο χρόνο σε συνήθειες ή πράξεις ρουτίνας που θα ήθελα να σταματήσω;

11.Έχω ανταμείψει τον εαυτό μου για τυχόν καλή χρησιμοποίηση του χρόνου;

12.Έχω σπαταλήσει τον χρόνο άλλων ανθρώπων; Αν ναι, πως;

13.Βρήκα χρόνο για ξεκούραση;

14.Έχω αναρωτηθεί συχνά «Πως θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω καλύτερα τον χρόνο μου τώρα;»

Β) Συζητάμε τα παρακάτω:

1.Υπάρχει κάτι που εκπλήσσει σε ό,τι αφορά τον τρόπο που πέρασε ο καθένα/η καθεμιά  την περασμένη εβδομάδα;

2.Πόσο ικανοποιημένος/η είναι ο καθένας/η καθεμιά με το πως διαχειριζόμαστε τον χρόνο μας;

3.Θα θέλαμε να κάνουμε μερικές αλλαγές;

4.Μπορούμε να βρούμε τρόπους να εξοικονομήσουμε χρόνο για να κάνουμε κάτι άλλο;

5.Υπάρχουν κενά στη συμπλήρωση των 14 ερωτήσεων που δεν μπορούμε να θυμηθούμε τι κάναμε;

3-4 Διερευνητικές δραστηριότητες  Αυτομέριμνα/ Πολιτειότητα/ Πρωτοβουλία/ Οργανωτική Ικανότητα/ Επικοινωνία/ Συνεργασία/ Δημιουργικότητα/ Υπευθυνότητα/ Ενσυναίσθηση και Ευαισθησία/ 

3-4-1 Ένα μικρό βιβλιαράκι-origami για κάθε Στόχο

Οι ομάδες κάθε τάξης συνεργάζονται, συζητούν και αποφασίζουν πώς θα μοιραστούν τους 17 Στόχους, ώστε να τους ερευνήσουν περισσότερο και να δημιουργήσουν 17 ενημερωτικά μικρά βιβλιαράκια, ένα για κάθε Στόχο. Όλα τα βιβλιαράκια-origami θα εκτεθούν στο σχολείο στο πλαίσιο εορταστικών και άλλων εκδηλώσεων, ώστε να μάθουν όλα τα μέλη της σχολικής μας κοινότητας τους 17 στόχους της Βιώσιμης Ανάπτυξης μέχρι το 2030, του ΟΗΕ.          

 

3-4-2 Δρω για τους Στόχους της Βιώσιμης Ανάπτυξης        

Η αλλαγή θα πρέπει να ξεκινήσει από εμάς. Οφείλουμε να είμαστε καλά ενημερωμένοι/ες για τις αιτίες και τις πιθανές λύσεις των ζητημάτων της σημερινής κοινωνίας. Μόνο τότε μπορούμε να κάνουμε μικρές αλλαγές προς το καλύτερο στην καθημερινότητά μας: να κάνουμε μια εποικοδομητική συζήτηση με την οικογένειά μας, τους φίλους/τις φίλες και τις κοινότητες, αλλά και να οργανωθούμε και να καλέσουμε τις κυβερνήσεις να ακούσουν τους πολίτες.

Τα μέλη κάθε ομάδας επιλέγουν αν θα εργαστούν ομαδικά ή ατομικά. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να ενεργοποιηθούμε και να πράξουμε και στη συνέχεια να παρουσιάσουμε και να ενημερώσουμε για το τι κάναμε.          

1.Αρχίζω να σκέφτομαι τι μου αρέσει, για ποια πράγματα νοιάζομαι, τι είναι πραγματικά σημαντικό για εμένα, από όσα άκουσα και έμαθα για τους 17 Στόχους.

2.Φτιάχνω ένα μικρό βιβλιαράκι-origami και σημειώνω εκεί ό,τι θα κάνω από δω και πέρα.

3.Κάνω μια λίστα με όσα νοιάζομαι και μ’ενδιαφέρουν πραγματικά.

4.Σκέφτομαι τι θα μπορούσα να αλλάξω στη ζωή μου ώστε να βελτιώσω αυτά για τα οποία νοιάζομαι.

5.Μιλώ γι’αυτά που σκέφτηκα και σε άλλους ανθρώπους, στην ομάδα της τάξης, στους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες, σε φίλους και φίλες, σε ανθρώπους της γειτονιάς μου, σε αυτούς και αυτές που συναντώ όταν πηγαίνω στην πλατεία ή εκεί που περνώ τον ελεύθερό μου χρόνο, και ίσως να νοιάζονται κι άλλοι και τότε μπορεί να κάνουμε μια ομάδα...να γίνει ένα κίνημα....

6.Μοιράζομαι τις ιδέες μου στην ομάδα και ακούω τους άλλους/ες ώστε να βελτιώσω τις ιδέες μου και να σκεφτώ πράγματα που δεν είχα σκεφτεί.

7.Ξεκινάμε μαζί μια δράση για να βελτιώσουμε έναν κοινόχρηστο χώρο ή να προσφέρουμε βοήθεια σε κάποιον/α που την έχει ανάγκη.

8.Μπορεί να τα καταφέρουμε, μπορεί και όχι. Ίσως χρειαστούμε βοήθεια από τον Δήμο, από κάποια οργάνωση ή ένα Υπουργείο. Τότε θα πρέπει να επικοινωνήσουμε για να μάθουμε τι κάνουν εκείνοι για το πρόβλημα που μας απασχολεί και να ζητήσουμε τις δικές τους ενέργειες.

9.Οι ενέργειές μας μπορεί να εμπλακούν με κάποιους επαγγελματίες. Μπορούμε να τους πούμε τι θέλουμε να κάνουμε και ίσως να δουλέψουν μαζί μας.

10.Παρουσιάζω στην τάξη το μικρό βιβλιαράκι-origami με τη δράση μου και προπάντων συνεχίζω να ενεργώ, γιατί αυτό που έχει σημασία είναι οι πράξεις!

 

3-4-3 Οι προσωπικοί μου στόχοι

Ας φτιάξουμε ένα ακόμα μικρό βιβλιαράκι-origami με τους δικούς μας προσωπικούς στόχους σε αντιστοιχία με τις ενέργειες που πρόκειται να κάνουμε για να τους πετύχουμε σε χρονικό πλαίσιο μιας δεκαετίας.

Θα είναι πολύ ωραίο μαζί με τα μικρά βιβλιαράκια-origami για τους Παγκόσμιους Στόχους να παρουσιάσουμε και αυτά με τους Προσωπικούς Στόχους. Θα συνδεδούμε και θα νιώσουμε έτσι μέλη του ίδιου κόσμου που μοιραζόμαστε τις χαρές αλλά και την αγωνία για την κοινή μας ζωή στη γη.