6-3
ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΧΕΔΙΟ
1ο μέρος
η μ ο ρ φ ή
σ ε μ ο ν τ έ ρ ν ο υ ς ζ ω γ ρ ά φ ο υ ς
ΠΗΓΕΣ
ΒΙΒΛΙΟ
ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Α΄ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
4. ΣXEΔΙΟ ΓΙΑ ΟΛΟYΣ
http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2288/Eikastika_A-Gymnasiou_html-empl/index4_1.html
5. Η ΔΙΚΗ ΜΟY ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2288/Eikastika_A-Gymnasiou_html-empl/index5_1.html
ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
-
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
Η γυναικεία μορφή στον
Πάμπλο Πικάσο
100 Πορτέτα γυναικών του Πάμπλο Πικάσο
Οι Μορφές στα έργα 4 «ιδιαίτερων»
ζωγράφων
Έργα του Τζέιμς Ένσορ
Έργα του Φρανς Μαρκ
Έργα του Φερνάντ Λεζέ
Έργα του Μαρκ Σαγκάλ
.............................
6-3
ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΧΕΔΙΟ
2ο μέρος
η μ ο ρ φ ή σ ε α ρ χ α ί α γ λ υ π τ ά
ΠΗΓΕΣ
ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Β΄ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
3-2-Ο όγκος και ο χώρος
http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2200/Eikastika_B-Gymnasiou_html-empl/index3B.html
ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
-
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
από το Μουσείο της
Ακρόπολης
15 Κόρες
Άλογα και ιππείς
https://www.theacropolismuseum.gr/agalma-alogoy
6-3
ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΧΕΔΙΟ
3ο μέρος
η μ ο ρ φ ή α π ό
τ ο ν ρ ο μ α ν τ ι σ μ ό μ έ χ ρ ι
τ α μ ο ν τ έ ρ ν α κ ι ν ή μ α τ α
ΠΗΓΕΣ
ΒΙΒΛΙΟ
ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Γ΄ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
1-1-Ο όγκος μέσα από τον τόνο και το χρώμα
http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2306/Eikastika_G-Gymnasiou_html-empl/index1_2.html
ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
-
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
Η μορφή μέσα
από 4 καλλιτεχνικά ρεύματα
1ο
Ρομαντισμός (Romanticism)
Ρομαντισμός
http://www.artmag.gr/art-history/art-history/item/529-romanticism
O Ρομαντισμός, το καλλιτεχνικό ρεύμα που αναπτύχθηκε
στα τέλη του 18ου αιώνα στη Δυτική Ευρώπη, εμφανίστηκε αρχικά στη λογοτεχνία
και στη συνέχεια επεκτάθηκε στη μουσική και τις Εικαστικές τέχνες.
Χαρακτηριστικά της ζωγραφικής του Ρομαντισμού είναι μια μεγαλύτερη
ελευθερία στη φόρμα, απ΄ότι επιτρεπόταν μέχρι τότε, με αποτέλεσμα να αδυνατίζει
το περίγραμμα και να γίνεται η σύνθεση πιο ζωντανή, οι ελεύθερες πινελιές, οι
έντονες φωτοσκιάσεις και το πλούσιο χρώμα, με τα οποία προβάλλονταν τα
συναισθήματα και η φαντασία.
Η Μορφή στα έργα 2
εκπροσώπων του Ρομαντισμού
Πορτρέτα του Φρανθίσκο Ντε Γκόγια
Έργα του Ογκίστ Ροντέν
2ο
Εξπρεσιονισμός (Expressionism, expression=έκφραση)
Εξπρεσιονισμός, οι φωτοσκιάσεις του άδηλου
http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=625086
GermanExpressionism.com
http://www.germanexpressionism.com/
The Brücke-Museum in
http://www.bruecke-museum.de/english.html
Ο Εξπρεσιονισμός αποτελεί καλλιτεχνικό κίνημα της Μοντέρνας τέχνης που αναπτύχθηκε κυρίως στη Γερμανία στις αρχές του 20ου αιώνα, στη ζωγραφική και τον κινηματογράφο.
Υπήρξαν δύο ομάδες με κοινά χαρακτηριστικά: ο
Γαλάζιος Καβαλάρης (Blaue Reiter) στο Μόναχο και η Γέφυρα (Die Brucke) στη Δρέσδη.
Οι Εξπρεσιονιστές επηρεάστηκαν από διάφορους ζωγράφους που προηγήθηκαν (Βαν
Γκογκ) αλλά και από έργα της αφρικανικής τέχνης. Επίσης, ερχόμενοι σε επαφή με
το έργο των Φοβιστών στο Παρίσι, έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό τη χρήση έντονων
χρωμάτων και αντιθέσεων. Ωστόσο, ενώ οι Φοβιστές επεδίωκαν να δημιουργήσουν
όμορφες εικόνες, οι Εξπρεσιονιστές στόχευαν στην πρόκληση βαθύτερων
συναισθημάτων, με βασικό χαρακτηριστικό των
έργων τους την παραμόρφωση της πραγματικότητας.
Για τους Εξπρεσιονιστές, το
χρώμα αποτελούσε ένα σημαντικό
μέσο έκφρασης από μόνο του, χωρίς να είναι απαραίτητη η ύπαρξη του αντικειμένου. Ο Καντίνσκι, μία
από τις ηγετικές μορφές του Εξπρεσιονισμού, υποστήριξε αυτή τη θέση, η οποία
οδήγησε σταδιακά στη διαμόρφωση της σύγχρονης Αφηρημένης τέχνης.
Ο Εξπρεσιονισμός μπορεί να παρατηρηθεί και σε
άλλες μορφές τέχνης: στη
λογοτεχνία και τα μυθιστορήματα του Φραντς Κάφκα, στο γερμανικό θέατρο με
εκπροσώπους τους Γκέοργκ Κάιζερ και Ερνστ Τόλερ, στη μουσική στα έργα των
Άρνολντ Σένμπεργκ, Άντον Βέμπερν και Άλμπαν Μπεργκ, στον γερμανικό
κινηματογράφο στις ταινίες «Το Εργαστήριο του Δρ. Καλιγκάρι» (1920) του Ρόμπερτ
Βίνε, «Νοσφεράτου, μία συμφωνία τρόμου» (1922) του Φρήντριχ Βίλεμ Μουρνάου, οι
οποίες γυρίστηκαν με πενιχρά μέσα και η θεματολογία τους απείχε κατά πολύ από
τις ρομαντικές ταινίες του Χόλιγουντ ή τις ταινίες δράσης της ίδιας περιόδου.
Η Μορφή στα
έργα 6 εκπροσώπων του Εξπρεσιονισμού
Έργα του Έντβαρντ Μουνκ
Έργα του Αλεξέι Βον Γιαβλένσκι
Έργα του Εμίλ Νόλντε
Έργα του Ζορζ Ρουό
Έργα του Μαξ Μπέκμαν
3ο
Σουρεαλισμός – Υπερρεαλισμός
(Surrealism)
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ- Γ ΤΑΞΗ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17-ΝΤΕ ΣΤΙΛ, ΣΟΥΠΡΕΜΑΤΙΣΜΟΣ, ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ, ΝΤΑΝΤΑΪΣΜΟΣ, ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ,
Η ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΜΠΑΟΥΧΑΟΥΣ, ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ
http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-C111/62/475,1805/
Famous Surrealism
Paintings - Ranker.com
http://www.ranker.com/list/surrealism-paintings/reference?page=9
Το επεισόδιο της εκπομπής «ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ» με τίτλο
«ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΜΟΣ»
http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=0000068960&tsz=0&autostart=0
Νίκος Εγγονόπουλος
Ο Σουρεαλισμός ή
Υπερρεαλισμός (από τις γαλλικές λέξεις sur = επάνω, επί και réalisme = ρεαλισμός, πραγματικότητα), που στα
ελληνικά θα μπορούσε να αποδοθεί ως «πέρα από την πραγματικότητα», είναι το
κίνημα που αναπτύχθηκε αρχικά στο χώρο της λογοτεχνίας και εξελίχθηκε σε ένα ευρύτερο καλλιτεχνικό κίνημα. Γεννήθηκε και άνθησε στο Παρίσι, κατά το διάστημα
1919-24, με κορυφαίους εκπροσώπους τους λογοτέχνες Αντρέ Μπρετόν, Λουί Αραγκόν, Πολ Ελυάρ, τον σκηνοθέτη Λουί
Μπονουέλ και ζωγράφους όπως ο Πάμπλο Πικάσο, ο Χουάν Μιρό, ο Σαλβαντόρ Νταλί, ο Μαξ Έρνστ, ο Ρενέ Μαγκρίτ, ο Μαν Ραίη, ο Ζαν Αρπ, ο Αντρέ Μασόν.
Σύμφωνα με την άποψη που εκφράζεται στο πρώτο Μανιφέστο του κινήματος «ο Σουρρεαλισμός είναι καθαρός ψυχικός
αυτοματισμός, που εκφράζει, προφορικά ή γραπτά, την πραγματική λειτουργία της
ψυχής, ενώ η σκέψη υπαγορεύεται χωρίς τον έλεγχο της λογικής και πέρα από
κάθε αισθητικό ή ηθικό έλεγχο.»
Ως ένα επαναστατικό κίνημα, ο Υπερρεαλισμός επιδίωξε πολλές ριζοσπαστικές
αλλαγές στον χώρο της τέχνης αλλά και της σκέψης, ασκώντας επίδραση σε
μεταγενέστερες γενιές καλλιτεχνών. Τα μέλη του αντέδρασαν σε αυτό που οι ίδιοι
ερμήνευαν ως «κρίση του Δυτικού πολιτισμού», προτείνοντας μια ευρύτερη
αναθεώρηση των αξιών σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής, στηριζόμενοι στις
ψυχαναλυτικές θεωρίες του Φρόυντ και στα
πολιτικά ιδεώδη του Μαρξισμού.
Ως κύριο μέσο έκφρασης, τόσο στη λογοτεχνία όσο και στις εικαστικές τέχνες,
προέβαλαν τον «αυτοματισμό»,
επιδιώκοντας τη διερεύνηση του ασυνείδητου, την απελευθέρωση της φαντασίας με
την απουσία κάθε ελέγχου από τη λογική και διακηρύσσοντας τον αντί-κομφορμισμό. Οι
καλλιτέχνες κατέχονται από την επιθυμία να βρουν, πάνω και πέρα από τα φαινόμενα, μια πιο αληθινή
πραγματικότητα, ένα είδος σύνθεσης του εξωτερικού και εσωτερικού κόσμου. Έτσι, οι ανθρώπινες μορφές και τα αντικείμενα αποσπώνται από το
φυσιολογικό τους περιβάλλον και τις λειτουργίες τους και τοποθετούνται εκεί όπου είναι απροσδόκητο να
υπάρχουν, δημιουργώντας μια νέα πραγματικότητα.
Πολλοί ιστορικοί θεωρούν την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ως την αρχή του τέλους για τον Υπερρεαλισμό. Ως
οργανωμένο κίνημα θα περάσει κρίση μετά το θάνατο του Αντρέ Μπρετόν το 1966, όμως ο Σουρεαλισμός συνεχίζεται μέχρι σήμερα με διάφορες ομάδες ανά
τον κόσμο (Πράγα, Σικάγο, Λονδίνο, Παρίσι, Στοκχόλμη, Μαδρίτη, Αθήνα κ.ά.).
Στην Ελλάδα, εκπρόσωποί του θεωρούνται ο ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος
(Υψικάμινος) και ο ζωγράφος Νίκος Εγγονόπουλος.
Ο Σουρεαλισμός του Πάμπλο
Πικάσο
από τη σειρά «Baigneuse à la cabine» 1927 και άλλα έργα του Πικάσο
4ο
Ποπ Αρτ (Pop Art = Δημοφιλής Τέχνη)
Pop Art
http://www.artmag.gr/art-history/art-history/item/170-pop-art
Η Ποπ Αρτ είναι το
καλλιτεχνικό κίνημα που αναπτύχθηκε αρχικά στη Μεγάλη Βρετανία, γύρω στα τέλη
της δεκαετίας του 50, ως μια αντίδραση στη σοβαρότητα του κινήματος του
Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού, ώστε να περιοριστεί η διάκριση ανάμεσα στην υψηλή
και την εμπορική τέχνη, εφόσον οι καλλιτέχνες θέλησαν να αναδείξουν το
καθημερινό και συνηθισμένο αντικείμενο ως αντικείμενο τέχνης.
Σε αντίθεση με προγενέστερα κινήματα της μοντέρνας τέχνης, η Ποπ Αρτ δεν
ενδιαφέρθηκε για τα δύσκολα, τα δυσνόητα και τα εγκεφαλικά θέματα, αφού για τους καλλιτέχνες του κινήματος θεωρούνταν
ελιτισμός. Η Ποπ Αρτ υπηρέτησε τη μαζική κουλτούρα και συνδέθηκε με ένα είδος
εμπορικής τέχνης που απευθυνόταν στο ευρύ κοινό και δεν είναι τυχαίο ότι την
ίδια περίοδο η Ποπ μουσική γνωρίζει μεγάλη έξαρση στη Μεγάλη Βρετανία.
Η ονομασία Ποπ Αρτ αποδίδεται στον Βρετανό κριτικό τέχνης Lawrence Alloway, ο οποίος χρησιμοποίησε τον όρο για πρώτη φορά το 1958. Μέχρι τότε, οι Ποπ
Αρτ καλλιτέχνες αποκαλούνταν Νεο-Νταντά, αφού ο Ντανταϊσμός θεωρείται πρόδρομος
της Ποπ Αρτ. Στις αρχές της δεκαετίας του 60, η Ποπ Αρτ άρχισε να αναπτύσσεται
κυρίως στην Αμερική.
Κύρια χαρακτηριστικά της Ποπ Αρτ αισθητικής: ο αυθορμητισμός, η δημιουργική
υπερβολή, η ανάλαφρη διάθεση, η σάτιρα, οι έντονες χρωματικές αντιθέσεις, η
απόρριψη του παραδοσιακού. Αντλούν έμπνευση από τις εικόνες της καταναλωτικής
κοινωνίας και της λαϊκής κουλτούρας (ταινίες, διαφημίσεις, βιομηχανοποιημένα
προϊόντα, φωτογραφίες λαϊκών ειδώλων), χρησιμοποιούν τεχνικές όπως το
φωτομοντάζ και το κολάζ και δημιουργούν έργα με έντονες χρωματικές αντιθέσεις,
ανάλαφρη διάθεση και σάτιρα. Έτσι, η τέχνη συνδέθηκε με τη μαζική κουλτούρα και
απευθύνθηκε σε ένα ευρύτερο κοινό. Πίνακες με αναπαραστάσεις τενεκεδένιων
κουτιών γνωστού αναψυκτικού (Κόκα Κόλα), διάσημων ατόμων της μουσικής (Έλβις
Πρίσλεϊ), του κινηματογράφου (Μέριλιν Μονρόε), της πολιτικής (Μάο τσε Τουνγκ) ή
ακόμα θέματα δανεισμένα από τα αμερικανικά κόμιξ (Μίκυ Μάους) και τη διαφήμιση
αποτέλεσαν χαρακτηριστικά δείγματα της Ποπ Αρτ.
Η Φιγούρα στα έργα 6 εκπροσώπων
της Ποπ Αρτ
Έργα του Ρίτσαρντ Χάμιλτον
Έργα του Ρόι Λιχτενστάιν
Έργα του Άλεξ Κατζ
Έργα του Άντι Γουόρχολ
Έργα του Πήτερ Μπλέικ
Έργα του Μάρτιαλ Ράις
